47595 Obraz06 (3)

4 DPanc, DSpad-Panc „Hermann Góring"), zadając duże straty siłom gen. Wiedieniejewa. Z meldunku gen. Radzijewskiego wynikało, że z różnych stron nacierało jednocześnie 130 czołgów nieprzyjaciela, wspieranych uderzeniami lotnictwa i ogniem licznie ześrodkowanej artylerii. Atakowane były również jednostki 8 KPanc. Niemcy meldowali, że zniszczonych zostało 76 radzieckich czołgów. Mimo tak wielkiej przewagi nieprzyjaciela oraz występującego w jednostkach radzieckich kryzysu zaopatrzeniowego oddziały 3 KPanc nadal uporczywie się broniły, utrzymując rejon: Mostówka, Nowa Wieś, Wołominek, Leś-niakowizna, wzgórze 125,0. Dopiero pod koniec dnia wykrwawione jednostki korpusu odeszły do rejonu Górki, Leśniakowizna, Ossów i nawiązały styczność z 8 KPanc.

8 KPanc walczył na rubieży: Małkow, Michałów, Zagórze, na północny zachód od Okuniewa, 500 m na zachód od Cechówki, Żórawka, Żwir. Czołgiści gen. Popowa wspólnie z działającymi na wschód od nich siłami 47 A przez cały dzień podejmowali ataki na przeciwstawiające się oddziały Grupy „Saucken", nie pozwalając jej skoncentrować się wyłącznie przeciwko siłom 3 KPanc. Utrzymany został Okuniew, który Niemcy za wszelką cenę starali się ponownie zdobyć, by ostatecznie rozciąć radziecką obronę. 16 KPanc utrzymywał rubież: Żwir, Miłosna Stara, Pohulanka, Maccrówka, Międzylesie, Zbytki^,0.

Dowódca 9 A meldował, że radziecki 3 KPanc został rozbity (był on tylko bardzo wykrwawiony), wobec czego feldmarsz. Model wydał gen. Vormannowi rozkaz dalszych działań. Zgodnie z nim Grupa Pancerna „Saucken" winna była 4 sierpnia o godzinie ósmej rano uderzyć zbieżnie całością sił w kierunku Okuniewa w celu pobicia z kolei 8 KPanc. Ponadto na przyczółku magnu-szewskim dowódca 9 A otrzymał zadanie skoncentrowania grupy uderzeniowej w rejonie Głowaczowa, aby przygotować kroki zaczepne przeciwko 8 AGw. Trzon tej grupy miały tworzyć przerzucone z rejonu Wołomina oddziały 19 DPanc i część DSpad-Panc „Hermann Góring" (widać tu sprzeczność w niemieckich rozkazach, gdyż ich odejście było zastrzeżone dopiero po rozbiciu głównych sił 2 APanc), a także podchodząca z odwodów OKH 45 DGren, której pierwsze transporty zaczęły przybywać do Radomia ^{1 2}.

Przegrupowania 19 DPanc zamierzano dokonać arterią przechodzącą przez Warszawę. Należało ją jednak najpierw odzyskać, gdyż była objęta działaniami powstańczymi. Dowódca 19 DPanc gen. Hans Kallner wysłał z tym zadaniem 4 pgren „Prusy Wschodnie", który dotarł od mostu Poniatowskiego aż do okolic Dworca Głównego. Tam jednak uwikłał się w ciężkie walki i utknął. Nie wyruszyło mu też na spotkanie uderzenie z Ochoty tworzonej w tym czasie grupy korpuśnej obergruppenfuhrera SS Ericha von dem Bacha-Zelewskicgo. Z miejsca bowiem zajęła się ona mordowaniem ludności i rabunkiem. Odbywało się to

51

1

¹⁰    Meldunek bojowy 2 Armii Pancernej z 3 sierpnia 1944 r.. AMO SSSR. zesp. 307, nrew. 4148. t. 247, s. 504.

2

   Telefonogram Grupy Armii „Środek” z 3 sierpnia 1944 r.. MiD W1H, t. 312. roi. 1319. kl. 0000370.