47997 skanuj0169 (7)

wskazuje na konieczność odrzucenia preparatów - np. roztwory glukozy, noradrenaliny, prokainy, tiaminy, apomorfiny)

-    Badanie jałowości (metoda z użyciem sączków membranowych, metoda bezpośredniego posiewu)

-    Pomiar osmolarności (metoda oparta na pomiarze obniżenia temperatury zamarzania badanego roztworu; badany roztwór umieszcza się w aparacie i doprowadza do stanu przechłodzenia, zmierzoną wartość odczytuje się w miliosmolach; aparat należy kalibrować używając wzorcowych roztworów chlorku sodu o osmolamościach zbliżonych do oznaczanych)

-    Badanie obecności endotoksyn bakteryjnych (test LAL - Limulus Amebocyte Lysate) -badanie to przeprowadzane jest w celu wykrycia lub oznaczenia zawartości endotoksyn bakterii G(-) w produktach leczniczych; w metodzie tej wykorzystywany jest lizat amebocytów skrzypłocza {Limulus polyphemus lub Tachypleus tridentatus)\ wg FPVI wyróżnia się trzy podstawowe metody oznaczania endotoksyn testem LAL: żelowa (polega na utworzeniu żelu w wyniku polimeryzacji białka koaguliny zawartego w lizacie), zmetnieniowa (in. turbidymetryczna, polega na wywołaniu zmętnienia w wyniku hydrolizy koagulinogenu w procesie poprzedzającym utworzenie żelu; w metodzie tej stężenie koagulogenu w lizacie jest tak dobrane, że pozwala na powstanie wyłącznie zmętnienia, a nie trwałego żelu) i chromogenna (polega na uwolnieniu barwnika - p-nitroaniliny w wyniku enzymatycznego rozszczepienia chromogennego substratu syntetycznego).

We krwi kraba Limulus polyphemus lub Tachypleus tridentatus znajduje się tylko jeden rodzaj krwinek - amebocyty, z których wyciąg (lizat) daje reakcję z wieloma endotoksynami bakterii G(-). W obecności substancji gorączkotwórczych następuje koagulacja.

-    Badanie obecności substancji gorączkotwórczych (pirogenów)

Substancje gorączkotwórcze (pirogeny) są produktami pochodzenia bakteryjnego (są to produkty rozkładu drobnoustrojów lub produkty ich metabolizmu). Powodują wystąpienie gorączki, dreszcze, bóle głowy, duszności, ogólne osłabienie, czasem wymioty lub biegunki, zmiany w obrazie morfologicznym krwi. Większość pirogenów to endotoksyny bakterii G(-). Obecność pirogenów w płynach do infiizji jest tym bardziej niebezpieczna, że leki te podawane są zazwyczaj osobom ciężko chorym. Pirogeny są rozpuszczalne w wodzie, nierozpuszczalne w alkoholu i acetonie. Można je niszczyć działaniem mocnych kwasów lub zasad. Pirogeny są wrażliwe na działanie substancji utleniających (np. nadmanganianu potasu, nadtlenku wodoru, podchlorynu sodu), a nie są wrażliwe na temperaturę (odznaczają się ciepłotrwałością). Najczęściej stosowana metoda wyjaławiania w autoklawie zabija drobnoustroje i ich przetrwalniki, ale nie niszczy pirogenów. Poza człowiekiem, na dożylne wprowadzenie pirogenów, reagują wzrostem temperatury ciała także króliki, małpy, koty, konie i psy. Nie obserwuje się tego działania u szczurów, myszy, świnek morskich czy kurcząt.

Aktywność biologiczną substancji pirogennych przyjęto określać w tzw. jednostkach pirogenu. Jednostka pirogenu (MPD - Minimal Pyrogen Dose) jt. najmniejsza ilość preparatu, która wstrzyknięta dożylnie powoduje u królika wzrost temperatury o określoną wartość, zwykle o 0,6°C.

Badania na królikach na obecność substancji gorączkotwórczych wprowadzono przed 40 laty i są one oficynalne we wszystkich farmakopeach. Badanie polega na pomiarze wzrostu temperatury ciała królików po dożylnym podaniu leku.

Badanie należy wykonać na zdrowych królikach, o masie ciała powyżej l,5kg. Najlepiej na samcach jednej rasy, żywionych pełnowartościową standardową karmą niezawierającą antybiotyków. Przed użyciem do badań należy poddać zwierzę 7-14-dniowej obserwacji i wyeliminować króliki wykazujące zmniejszenie masy ciała. Króliki mogą być używane powtórnie po 3 dobach, jeżeli w poprzednim badaniu nie stwierdzono obecności substancji gorączkotwórczych oraz po 14 dobach, jeżeli stwierdzono obecność substancji gorączkotwórczych, a zwierzęta nie wykazują zmniejszenia masy ciała. Króliki, u których średni przyrost temperatury ciała przekroczył 1,2°C należy wykluczyć z dalszych badań. Króliki do badań należy również poddać dwustopniowej selekcji w celu ustalenia fizjologicznej temperatury ciała i wrażliwości na wstrzyknięcia. Do badań zakwalifikować króliki, których temperatura ciała mieści się w granicach 38,0 - 39,8°C. Badanie wrażliwości królików na wstrzyknięcie przeprowadzić wstrzykując lOml/kg masy ciała apirogennego roztworu (9g/l) chlorku sodu. Króliki wykazujące wahania temperatury ciała większe niż 0,4°C należy odrzucić.

Każdemu królikowi do żyły brzeżnej ucha należy wstrzyknąć lOml/kg m.c. ogrzanego do temp. 37°C±2°C płynu w czasie nieprzekraczającym 4 min., chyba że uzasadnione jest inne postępowanie. Do pomiaru temperatury ciała należy używać termometrów elektrycznych lub rtęciowych o dokładności ±0,1 °C, umieszczając termometr w odbytnicy królika. Zmierzyć temperaturę ciała królików 60, 90, 120, 150 i 180 minut po podaniu preparatu w celu ustalenia maksymalnych przyrostów temperatury. Maksymalny przyrost temperatury jest to różnica pomiędzy najwyższą zaobserwowaną temperaturą ciała zwierzęcia po wstrzyknięciu preparatu, a początkową temperaturą ciała zwierzęcia. Jeżeli różnica ta ma wartość ujemną wynik należy przyjąć za zero.

66