51726 skanuj0003 (26)

150

3. Wybrane problemy planowania zagospodarowania turystycznego

miejscami noclegowymi Dżerba była trzecim co do wielkości regionem turystycznym Tunezji, w której w tym czasie byiy łącznie 150 232 miejsca w hotelach [Miossec 1997, 1 65]. Jednak, jak podaje J-M. Miossec, mimo planowego rozwoju turystyki, Tunezja nie ustrzegła się od związanych z tym problemów, gdyż w miejscowościach i regionach odwiedzanych przez zagranicznych turystów wystąpiły dotkliwe kłopoty z wodą i niedostatkiem odpowiedniej siły roboczej, jak również dają o sobie znać konflikty przestrzenne wynikające z nieprzestrzegania przyjętych wcześniej założeń planistycznych.

Przykład Tunezji jest raczej wyjątkiem w przypadku krajów Afryki, gdyż w większości z nich planowanie przestrzenne w zakresie turystyki jest raczej słabo rozwinięte (poza Republiką Afryki Południowej, Egiptem, Kenią i wyspami na Oceanie Indyjskim). Spośród państw afrykańskich położonych na południe od Sahary na uwagę zasługuje Gambia [Dieke 1993,431], w której już w 1974 r. nad Oceanem Atlantyckim (na zachód od stolicy Bandżul) zaczęto w sposób planowy zagospodarowywać pas wybrzeża o wymiarach 15 km na 750 m, tworząc w ten sposób strefę o nazwie „Tourism Development Areas” (TDA).

Opracowano na podstawie: P.U.C. Dieke [1993], E. Gormsen [1982] ,J-M. Miossec [1997], M. Oppermann [1992], P.P. Wong [1988].

Jednym z poważniejszych problemów, które muszą być rozwiązywane przez planistów zajmujących się zagospodarowaniem turystycznym, jest kwestia pogodzenia preferencji turystów z wymogami ochrony środowiska przyrodniczego i dziedzictwa kulturowego. Dotyczy to przede wszystkim obszarów o szczególnym przeciążeniu ruchem turystycznym, np. nadmorskie rejony Hiszpanii. W celu rozwiązania nabrzmiałych problemów, które pojawiły się na śródziemnomorskim wybrzeżu Hiszpanii, w 1988 r. rząd tego kraju wprowadził specjalne regulacje prawne, przewidujące m.in. zakaz wznoszenia obiektów turystycznych blisko brzegu morskiego oraz dopuszczających możliwość burzenia obiektów, które wcześniej zbudowano bez odpowiednich pozwoleń. Konsekwencją tych rozwiązań prawnych było m.in. wprowadzenie w 1991 r. na Balearach lokalnych przepisów znacznie ograniczających rozbudowę bazy turystycznej [Forsyth 1997,272].

Osobnym problemem w planowaniu zagospodarowania turystycznego jest sporządzanie planów dla obszarów transgranicznych, które coraz częściej (w związku z tendencją do ułatwiania ruchu transgranicznego) są przedmiotem zainteresowania turystów. Głównym problemem związanym z planowaniem przestrzennym na obszarach transgranicznych jest odmienność regulacji prawnych obowiązujących w krajach leżących po przeciwnych stronach granicy. Jednym z przykładów terenów, dla których udało się sporządzić plany zagospodarowania turystycznego dla obszarów po obu stronach granicy jest pogranicze Kanady i Stanów Zjednoczonych na odcinku prowincja New Bruns-wick-stan Maine [Richard 1993]. Należy w tym miejscu zauważyć, że problem ten ma szczególne znaczenie w krajach Unii Europejskiej, jak również dotyczy Polski, w której przy tworzeniu regionów transgranicznych (zwanych powszechnie euroregionami) kwestia zagospodarowania turystycznego odgrywa dużą rolę (w związku z tym sformułowano np. koncepcję transgranicznych obszarów chronionych, TOCh).