wanie tych trudności, wzrośnie skuteczność ich działania, a przez to poczucie kompetencji liderów. Spotkania superwizyjne są także okazją integrowania działań liderów i grona pedagogicznego, pedagoga, psychologa, umożliwiają wczesną identyfikację i rozwiązywanie sytuacji konfliktowych. Spotkania te odbywają się poza godzinami nauki szkolnej.
Są to warsztaty dla nauczycieli obdarzanych przez uczniów największym zaufaniem, decydujących się na wspieranie działań liderów młodzieżowych. Tematyka zajęć dostosowana jest do potrzeb zainteresowanych nauczycieli i zdiagnozowanej wcześniej sytuacji w szkole. Udział nauczycieli w tym warsztacie jest warunkiem rozpoczęcia działań dla liderów młodzieżowych.
W przypadku opisywanej szkoły postanowiliśmy skoncentrować się głównie na rozwijaniu umiejętności słuchania, dostarczania wsparcia młodzieży przeżywającej trudności. Jesteśmy pewni, że tak przygotowani nauczyciele wspierać będą także działania liderów młodzieżowych.
Prace organizacyjne przy programie są zwykle dobrą okazją do nawiązania bliższej współpracy z pedagogiem szkolnym - pojawiają się nowe możliwości kierowania młodzieży potrzebującej pomocy do odpowiednich placówek specjalistycznych.
omówię w następnym rozdziale.
EWALUAGA
Wymogi metodologiczne nakazują opracowanie strategii ewaluacyjnej przed rozpoczęciem działania, na etapie planowania projektu. Często jednak o ewaluacji przypominamy sobie dopiero przy pisaniu sprawozdania. A przecież zaplanowanie ewaluacji przed wdrożeniem programu nie jest tylko „suchym” wymogiem metodologicznym - przede wszystkim pozwala sprawdzić, na ile klarowne cele i zadania sobie postawiliśmy, czy wskaźniki realizacji pozwalają rozpoznać, że owe cele i zadania zostały zrealizowane.
Jednym z najprostszych podziałów porządkujących obszary naszych poszukiwań ewaluacyjnych jest schemat zaproponowany przez Hawkinsa i Nederhooda1.
Pytania dotyczące nakładów: np. ile klas zostało objętych zajęciami warsztatowymi.
Pytania dotyczące skuteczności programu: np. ilu rodziców zdecydowało się współpracować ze sobą, jak zmieniła się liczba zachowań agresywnych po realizacji programu.
Hawkins J.D., Nederhood B., Podręcznik ewaluacji programów profilaktycznych, Polskie Towarzystwo Psychologiczne, Pracownia Wydawnicza, Warszawa - Olsztyn 1994