57417 PwTiR180

358 Rozdział 10

lub na ten cel przeznaczonym, które może znajdować się poza terenem obiektu hotelarskiego, np. w wynajętej przez hotelarza w szczycie sezonu turystycznego pobliskiej willi. Takim miejscem jest też szatnia kawiarni lub restauracji hotelowej, z której korzysta gość hotelowy.

Ponadto przepisy kodeksowe uznają za rzecz wniesioną również rzecz, która w krótkim, zwyczajowo przyjętym okresie poprzedzającym lub następującym po tym, kiedy gość korzystał z usług hotelu lub podobnego zakładu, została powierzona utrzymującemu zarobkowo hotel lub podobny zakład lub osobie u niego zatrudnionej albo umieszczona w miejscu przez nich wskazanym lub na ten cel przeznaczonym. Okres ten zależy od konkretnych okoliczności i trwa od kilku do kilkunastu godzin, ale nie dłużej niż dobę. Taka rzecz nie podlega więc przepisom dotyczącym umowy przechowania. Jeśli jednak dany bagaż nic zostanie odebrany w stosownym czasie, to hotel ma wobec niego tylko obowiązek pieczy wynikający z zawartej w sposób dorozumiany umowy przechowania. Odnosi się to również do rzeczy zapomnianych przez gościa hotelowego. Podobnie rzeczy przesłane pocztą przez gościa hotelowego więcej niż dobę przed jego przyjazdem muszą być traktowane tylko jako oddane hotelowi lub podobnemu zakładowi na przechowanie.

W świetle unormowań kodeksowych trzeba stwierdzić, że pojazdów mechanicznych i rzeczy w nich pozostawionych oraz żywych zwierząt nie uważa się obecnie za rzeczy wniesione. To wyłączenie pojazdów mechanicznych z pojęcia rzeczy wniesionych do hotelu lub podobnego zakładu zostało słusznie skrytykowane przez M. Steca, gdyż doprowadziło do wyraźnego złagodzenia odpowiedzialności za rzeczy wniesione przez gości hotelowych, faworyzując interesy hotelarzy, chociaż nie było konieczności dostosowania w tym zakresie regulacji kodeksowych do ustaleń Konwencji Europejskiej z 1962 r. Obecnie zatem odpowiedzialność hotelarza za samochód pozostawiony na parkingu hotelowym lub w garażu hotelowym zależy od zawarcia umowy przechowania w sposób wyraźny lub co najmniej dorozumiany i jest oparta na zasadzie winy.

Omawiana odpowiedzialność przedsiębiorcy hotelarskiego odnosi się do utraty lub uszkodzenia rzeczy wniesionych przez osoby korzystające z usług hotelu lub podobnego zakładu. Taką osobą, nazywaną w omawianych przepisach kodeksowych po prostu mianem gościa, jest zarówno osoba, która już zawarła umowę hotelową, jak również dopiero zamierzająca ją zawrzeć. Także gość, na rzecz którego taka umowa została lub ma być zawarta, jest osobą korzystającą z hotelu (np. uczestnik konferencji lub dziecko pod opieką rodziców lub innych osób). Natomiast nie jest gościem hotelowym osoba, która nic korzysta z noclegu w hotelu lub podobnym zakładzie, a tylko jest klientem hotelowego baru, kaw iarni, restauracji, czy kasyna, albo jest tzw. rezydentem holu hotelow ego lub innych ogólnodostępnych części hotelu, bądź zamieszkuje w hotelu bez wiedzy hotelarza (tzw. walet) albo mieszka w związku z wykonywaną tam pracą albo jest prywatnie przyjęta przez hotelarza. Niekiedy uważa się, że w razie długotrwałego pobytu w hotelu dana osoba przestaje być gościem hotelowym i jako najemca pokoju hotelowego nie korzysta z ochrony przewidzianej w art. 846 k.c., ale jest to dyskusyjne.

Odpowiedzialność odszkodowawcza utrzymujących zarobkowo hotele i podobne zakłady za rzeczy wniesione przez gości jest odpowiedzialnością niezależną od winy, gdyż opartą na zasadzie ryzyka. Jest to odpowiedzialność także za przypadek, ale nie absolutna. Obejmuje ona szkody wyrządzone przez pracowników hotelu, innych gości hotelowych, czy przypadkowe osoby „z ulicy”. Zwalniają od niej okoliczności ustalone w k.c., których ciężar udowodnienia spoczywa na utrzymującym zarobkowo hotel lub podobny zakład. Jeśli poszkodowany gość hotelowy wykaże, że poniósł szkodę w rzeczach wniesionych do zakładu hotelarskiego, to hotelarz chcąc zwolnić się od odpowiedzialności, musi wykazać choć jedną z poniższych przesłanek egzoneracyjnych. Mianowicie musi udowodnić, że szkoda wynikła:

® z właściwości rzeczy wniesionej (np. zepsucie się żywności przechowywanej poza lodówką),

•    wskutek siły wyższej,

•    wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby, która mu towarzyszyła, była

u niego zatrudniona albo go odwiedzała.

Jednakże jeżeli nastąpiła awaria urządzeń doprowadzających wodę lub światło w hotelu i to było przyczyną szkody, a nie przyczyny tkwiące w samej rzeczy wniesionej przez gościa hotelowego, to hotelarz nie jest zwolniony od omawianej odpowiedzialności. Awaria hotelowych urządzeń technicznych, choćby największa, nie może też być uznana za siłę wyższą, podobnie jak pożar w hotelu. Trzeba podkreślić, że wina poszkodowanego gościa hotelowego lub osoby towarzyszącej, odwiedzającej go albo przezeń zatrudnionej musi być wyłączną przyczyną szkody, aby mogła być uznana za okoliczność zwalniającą hotel od odpowiedzialności. Za taką przyczynę uznaje się w szczególności niezamknięcie drzwi pokoju hotelowego na klucz przy wychodzeniu z niego, czy pozostawienie na noc otwartego okna w pokoju na parterze.

Warunkiem koniecznym zachowania roszczenia odszkodowawczego przez gościa hotelowego jest zawiadomienie o szkodzie utrzymującego hotel i to niezwłocznie po otrzymaniu wiadomości o niej. To ustalenie kodeksowe wprowadza termin zawity podlegający ocenie sądu w kwestii, czy w danej sytuacji został dotrzymany. Chodzi tutaj o działanie tak szybkie, jak to było w określonych okolicznościach możliwe, bez nieuzasadnionej opieszałości, bez odkładania na później, co czasem może oznaczać natychmiast. Takie zawiadomienie powinno być złożone osobie upoważnionej i domniemania faktyczne o istnieniu upoważnienia można wysnuwać ze struktury organizacyjnej danego hotelu lub podobnego zakładu. Aby nie było wątpliwości w tej mierze, jest celowe posiadanie dowodu na piśmie albo w postaci świadków obecnych przy złożeniu za-