8. Zawodnik, który grał dwie rundy wcześniej z zawodnikiem o większej (mniejszej) liczbie punktów nie powinien być ponownie skojarzony z zawodnikiem o większej (mniejszej) liczbie punktów.
Podane zasady od 1 do 4 są bezwarunkowo stosowane, natomiast pozostałe od 5 do 8 są uszeregowane według ważności i stosuje się je wtedy, gdy nie są sprzeczne z zasadami ważniejszymi.
W turniejach szachowych rozgrywanych tym systemem często bierze udział kilkuset zawodników o różnym poziomie gry, którzy mają szansę rywalizować z wyżej notowanymi uczestnikami. Jeśli odniosą z nimi zwycięstwo mogą dość szybko awansować w hierarchii. Dość istotny, przemawiający za systemem szwajcarskim, jest fakt nieeliminowania uczestnika z gry po jednym słabszym występie. Takich atutów nie posiada system kołowy, w którym pozostaje liczyć na słabszy występ. W systemie pucharowym już pierwsza przegrana eliminuje zawodnika (zespół) z gry.
Jedną ze negatywnych cech systemu szwajcarskiego jest wpływ czynnika losowego. Jednak jego wpływ na losy rywalizacji jest kompensowany ustaleniem początkowej kolejności zawodników według siły gry (zazwyczaj na podstawie rankingu). System szwajcarski nie jest do końca obiektywnym sposobem rywalizacji. Przy założeniu, że zawodnik początkowo przegrywa swoje pojedynki, w kolejnych spotyka się ze słabszymi i może w dość istotny sposób poprawić liczbę zdobytych punktów. Z drugiej strony zawodnik, który dobrze grał z silniejszymi przeciwnikami, a w końcowych rundach zdobył mało punktów, może zostać sklasyfikowany niżej niż omawiany wcześniej. Decydujące znaczenie ostatniej rundy stanowi o specyficznej atrakcyjności systemu szwajcarskiego.
Należy pamiętać, że podejmując się organizacji zawodów o charakterze sportowym czy rekreacyjnym, w których prowadzona jest klasyfikacja, należy zadbać o to, aby liczba odbytych meczów, gier, pojedynków itp. dała szansę w sposób obiektywny wyłonić zwycięzcę. Ograniczyć trzeba wpływ czynnika losowego, zwracając jednocześnie uwagę, aby nie przedłużać zawodów (rywalizacji) bez uzasadnienia.