64923 Obraz
1 (65)

Podsumowując, przegląd literatury, dotyczącej funkcjonowania uwagowego w lęku nie widzie do jednoznacznych konkluzji. Jeśli grupę osób lękowych traktuje się homogenicznie, to rezultaty badań prowadzą do wniosku, że: 1) mamy do czynienia z ukierunkowaniem uwagi na bodźce zagrażające, 2) pojawia się ostrożność w reagowaniu na bodźce neutralne, 3) lęk w interakcji ze zmiennymi indywidualnymi daje inne rozwiązania, tj. tendencyjność ukierunkowywania uwagi na bodźce zagrażające występuje jedynie u typów spójnych wewnątrzpodmiotowo.

Jeśli zaś potraktujemy grupę osób lękowych, jako niejednorodną to okaże się, że: 1) osoby prawdziwie lękowe przeceniają wielkość zagrożenia, 2) lękowi represorzy minimalizują wielkość zagrożenia, 3) lękowi represorzy „upodabniają się” do osób prawdziwie lękowych w zadaniach mierzących reakcje behawioralne.

^ Ogólnie biorąc przytoczone wyżej wyniki badań prowadzą do konkluzji, iż w celu uzyskania rzetelnego pomiaru lęku należałoby używać dodatkowo bądź to miar behawioralnych czy psychofizjologicznych, bądź też skal obronności czy aprobaty społecznej.

1.2 Przetwarzanie uwagowe materiału emocjonalnego w depresji

Rekonesans w tematyce badań nad depresją prowadzi do wniosku, że zwykle kojarzona jest ona z tendencyjnością funkcjonowania pamięci. Na przykład Ellwart, Rinck i Becker (2003) wykazali, że w zadaniach związanych z pamięcią utajoną (implicit memory) czyli, w tym wypadku, rozwiązywaniem anagramów badani depresyjni radzili sobie równie dobrze, jak osoby niedepresyjne, podczas gdy w zadaniach powiązanych z pamięciąjawną (explicit memory), polegających na swobodnym przypominaniu (Jree recalT) radzili sobie gorzej niż osoby niedepresyjne. Deficytami pamięciowymi u osób depresyjnych zajmowała się również Hertel (1994; Hertel i Hardin, 1990; Hertel i Rude, 1991; Hertel i Milan, 1994; Hertel i Gerstle, 2003). Rezultaty jej badań sugerują istnienie

\

11