64447

w osobie tego ostatniego. Jednocześnie przejęcie którejś z tych funkcji samo w sobie nie należy do elementów przedmiotowo istotnych definicji umowy faktoringiL

9Jak wspomniano, umowa faktoringu w rozumieniu konwencji ottawskiej musi przewidywać obowiązek zawiadomienia dłużnika o dokonanym przelewie. Obowiązek ten może obciążać albo dostawcę albo faktora bądź też oba te podmioty łącznie. Należy przy tym odróżnić obowiązek zawiadomienia dłużnika jako element definiujący umowę faktoringu w rozumieniu art. 1 ust. 2 konwencji od faktycznego zawiadomienia dłużnika w rozumieniu art. 1 ust. 4 konwencji, który leży poza zakresem tej definicji, aczkolwiek jest ono konieczne dla wywołania skutków określonych w art. 8 konwencji. W rezultacie owego zróżnicowania konwencja nie będzie miała zastosowania w razie braku obowiązku powiadomienia dłużnika w umowie, nawet jeżeli dłużnik faktycznie został o przelewie powiadomiony.

Jak już wskazano, do elementów przedmiotowo istotnych instytucji faktoringu należy transfer kompleksu wierzytelności, pełnienie przez faktora przynajmniej dwóch z trzech funkcji: finansowanie dostawcy, świadczenie na jego rzecz określonych usług, na które może składać się inkaso wierzytelności oraz ich księgowanie, oraz ochrona przed niespełnieniem świadczenia przez dłużnika (przejęcie ryzyka del credere). Konwencyjne określenie umowy faktoringu oddaje w pełni istotę i charakter transakcji faktoringowych. Do elementów przedmiotowo istotnych umowy faktoringu w rozumieniu konwencji należy bowiem przelew wierzytelności oraz pełnienie przez faktora określonych funkcji.

Uwagę zwracają jednak istotne szczegóły. W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, że umowa faktoringu w rozumieniu konwencji może mieć za przedmiot także przelew pojedynczej wierzytelności. Ponadto na gruncie konwencji ottawskiej pojęcie przelewu ma szeroki zakres i oznacza w istocie jakiekolwiek ograniczenie praw dostawcy do wierzytelności na rzecz faktora (np. zastaw), podczas gdy do istoty faktoringu należy w zasadzie transfer pełni praw do wierzytelności, aczkolwiek w różnych formach (subrogacja, cesja). Inna zasadnicza różnica polega na tym, że na gruncie umowy faktoringu w rozumieniu konwencji w ogóle nie musi dojść do przelewu wierzytelności. Dostawca może mieć bowiem swobodę, czy i jakie wierzytelności zaoferuje do nabycia faktorowi. Dalsza różnica wynika z konwencyjnego ujęcia charakterystycznych dla faktoringu funkcji. Konwencja funkcję usługową rozbija na dwie mniejsze, dzieląc ją na księgowanie i inkaso wierzytelności.

Z technicznego punktu widzenia można zatem powiedzieć, że na gruncie konwencji faktor musi pełnić przynajmniej dwie z czterech, a nie dwie z trzech funkcji. Rozbicie to skutkuje całą gamą możliwych instytucji, do których konwencja może znaleźć zastosowanie.

W rezultacie powyższych rozwiązań definicja umowy faktoringu w rozumieniu konwencji ma niezwykle szeroki zakres zastosowania.

9Defmicji umowy faktoringu w rozumieniu konwencji celowo nadano szeroki zakres, aby objąć nią możliwie wszystkie formy faktoringu Definicją zawartą w art. 1 ust. 2 objęte są takie rodzaje faktoringu, jak: ultimofaktoring, metafaktoring, faktoring obejmujący wierzytelności leasingowe czy honoraria osób wykonujących wolne zawody. Wyłączony z jej zakresu będzie jednakże tzw. faktoring pasywny, którego przedmiotem są długi, a nie wierzytelności. Ponadto z tego względu, że przejęcie lyzyka del credere samo w sobie nie jest obowiązkowe, konwencja ottawska obejmować będzie zarówno faktoring właściwy, jak i niewłaściwy. Podobnie rzecz ma się z finansowaniem dostawcy. Definicja umowy faktoringu w rozumieniu konwencji obejmuje nie tylko faktoring dyskontowy i zaliczkowy, lecz także faktoring wymagalności owy. Definicja ta obejmować będzie także faktoring zmodyfikowany (Eigenservice-factoring, inhouse-factoring, bulk-factoring). W każdym