Hi człowieka w rzeczywistości spojrzenie na zagadnienie pod-■ ak: cel czy wartość pedagogicz-zenia na relację człowieka do ca w tej rzeczywistości.
. : • ania problematyki ludzkiej ? d: koncepcji filozoficznych nie : - : e Diii indywidualności czy
r nad różnymi aspektami relacji : ■ mierpersonalnych w proce-udzkiej tożsamości, in-
:ji należą do bardzo trud-:: dawna. Dociekania filozofów sny pozytywnego, pedagogicz-: r . t już znacznym zasobem ru::: w: sei i partnerstwa w wy-kyrliia ich do skonstruowania sn wyzwalających w uczniach jch partnerów, takich, którzy Łitracyjną ale własnym działa-iszywe. Antypedagogika, którą n:skiedy nawet wprost się ją białaais - jest nim współbycie r - - p: cyście wymaga jednak
= " leśnego doświadczenia w tej ls ćnga postępowania byłaby taka pedagogicznego. Są także cku t: :zucia jego podmiotowo-y 1992 1993), A. Neill : Referują oni własne doświad-b z :: iw nem osobowości dzieci, ści intymności, es: interesującym postulatem
w-w ecrulcacyjnej.
□rwanie
tai t-yswdy się w teorii wy-: :ne i hnmanistyczną wizją mstyke t e podjęli tacy między
innymi badacze jak M. Grzywak-Kaczyńska (1978, 1988) i M. Łobocki (1978. 1994). Jednak zagadnienia te nie stanowiły głównego nurtu badań i refleksji teoretycznej na gruncie nauk o wychowaniu. Pedagogika humanistyczna nawiązuje wprost do idei człowieka jako istoty obdarzonej wolną wolą i wrażliwością, do idei człowieka poszukującego prawdy o sobie i znajdującego w sobie nieskończone pokłady dobra, człowieka tworzącego piękno i otaczającego s:e pięknem. Taką wizję człowieka odnajdujemy już w starożytnej Grecji, ale w XX wieku, po okresie wojen światowych i w ich efekcie zwątpienia w dobra naturę człowieka, w jego szlachetne intencje współżycia społecznego, przywołanie kategorii wpisujących się w koncepcje humanistyczne zasługuje na uwagę Twórczość, samorealizacja i wychowanie tworzą proces prowadzący wprost ć n powstania tak zwanej „humanistycznej tkanki ludzkiej”, niejako środowiska humanistycznego, w którym w pełni ujawniać się mogą dobre cechy człowieka. Agresja, walka, dominacja stępiają swoje ostrze właśnie w zetknięciu sio ze wspomnianą tu humanistyczną tkanką ludzką. Jest ona w swej istocie wytworem kultury humanistycznej. Problematyka samorealizacji ma długa rrady-cję w kulturze europejskiej. Obecna jest ona w myśli starożytnych filcz; fc w. al e swoje apogeum osiągnęła w wieku XX. Nie ma zgody wśród naukowe; w cc do tego, czy samorealizacja jest tylko potrzebą ludzką, czy też może sum iw. wartość ważną dla człowieka i realizowaną w toku jego życia. Psychik g:~e skłonni są traktować samorealizację jako potrzebę, filozofowie natonizs: j ak: wartość. W pedagogice wskazuje się na znaczenie samorealizacji w życiu iudm Samorealizacja stanowi ważny cel w edukacji. Pedagogika humanisty nu: upomina się o takie kategorie, jak: podmiotowość, intuicja, empatia, wyobraźnia czy wreszcie samorealizacja. W procesie wychowania należy dostrzega: wszystkie te elementy traktowane łącznie jako niepodzielną całość, jako poszczególne elementy strukturalnie powiązane w jedność zwaną osobowością.
Problematyką samorealizacji, ze względu na złożoność samego zjawiska zajmują się przedstawiciele wielu dyscyplin naukowych. Konstruuje się czosikowe teorie i koncepcje, które ukazują jedynie pewien aspekt interesujące g: badacza zjawiska. Dojrzewa jednak wśród współczesnych naukowców mysi. aby przezwyciężyć dotychczasową praktykę w tym zakresie i podjąć próbę całościowego, tak zwanego holistycznego podejścia do tego zagadnienio Jednym z czołowych przedstawicieli takiego nurtu myślenia o samorealizacji i w ogóle większości problemów psychologicznych jest Abraham H Masłów L1986. 1990). Autor ten dokonał syntezy różnych kierunków temljGBpdl : zofii, socjologii i psychologii, w których głównym przedmiotembadńfcai*
: samorealizacji oraz jego liczne korelaty. A. Musy — -i -
-ruwersyteckich przeszedł praktykę psychoterapeutyczni w tryourych. a także zainteresował się filozofią hinduska. W efekcie rur
.rę.gmalną koncepcję rozumienia i.badania samorealizacji Kenceoc i :i