67430 P1010259 (2)

poczuć w ten sposób smak krwi! Oto dalszy    ^{SUrowe mj}ęso, by

- - ’¹----------------*..... ' ^ąg l^c) delirycznych wyznań-

całkowi-

d6. brzucha, odbytnicę i rozkoszowałaby™ _{się tym} wszy_stklm. "_pa'_t^'

męża i swych dzieci; chciała przeżuwać bez połykania ich

'--------- ------1-----_1    1    • t    ___

¹    ,    . .    ^J ''***& uenrvcznvch

"^ChCftT ⁿT^{aĆ PiCrSi ml}°,^{dei d?ieWCZyny}’ ^{kt6ra bylab}>' mi całkowi-_cie podległa, potem bym ,e wyrwała zębami i zjadła’. Wyrwałabym

1 Zł    rt r~\ /"I li t vi i /'rt »    ___ Tl.    ^J bym ją, pieściłabym jej wnętrzności. Czułabym ich żar. Na koniec piłabym krew z zagłębienia ucha”. Chciałaby się znaleźć we wnętrzu dziewczyny Odszukałaby drogę do serca, z którego piłaby krew; wyrwałaby je i, być może' zjadła’⁰. Inna kobieta, której melancholia zafiksowala się na śmierci, w dęli-rium wyznawała: „Jestem wampirem”¹¹.

Pod wTażeniem konstatacji Lombrosa i Krafft-Ebinga Ludwik Krzywicki napisał w „Prawdzie” w latach 1887/1888 cykl artykułów poświęconych szałowi krwiożerczo-erotycznemu, ludożerstwu i wilkołactwu. Sądził, że ostatnie postępy psychologii i psychiatrii dostarczają klucza do wytłumaczenia licznych, zarówno historycznych, jak i współczesnych, przypadków szału krwiożerczego. Interesowały go one przede wszystkim z etnograficznego punktu widzenia. Cytował wyznania potworów, rozcinających ludzkie ciało i grzebiących się we wnętrznościach, wyrywających serca i zjadających je, ssących dymiącą jeszcze krew i pożerających drgające ciała. A wszystko to „bez zaspokojenia samego popędu płciowego. Samo upojenie o naturze lubieżnej zupełnie wystarcza”. W szukaniu takiego zaspokojenia Krzywicki widzi również genezę plemiennego kanibalizmu. U podstaw czynów euio pejskiego obłąkańca i polinezyjskiego kanibala, jego zdaniem, „tkwi uprzę

Theodore de Bry Scena kanibalizmu w Brazylii, drzeworyt