69159 str6

Blues na celowniku

Dziesięć spośród jedenastu dźwięków na rys. 10 to dźwięki należące do akordu D9, mimo to zagrywka jest bardzo melodyjna i bluesowa w stylu. Nie ma wątpliwości, wokół jakiego akordu krążysz. I dobrze - publiczność nie lubi gitarzystów, którzy gubią się na scenie.

Królestwo arpeggia: zagrywka z rys. 11 - ze wszystkimi zwrotami rytmicznymi, ślizgami i podciągnięciami - jest zupełnie nieprzewidywalna i daleka od wszelkich schematów skal. Ostatnie pięć dźwięków - uwaga, gubimy struny! - to typowy Jimi. Uważaj na opakowanie.

Składniki dania z rys. 12 powinieneś rozpoznać bez trudu: melodie oparte na ar-peggiach, jędrne ślizgi, pull-offy, napięcia na osi major/minor - wszystko zaprawione rozwibrowanym trytonem. Mocno podciągnij strunę w drugim takcie - dźwięk powinien wybrzmiewać aż do rozwiązania.

Zagrywka z rys. 13 obejmuje dwie płynne zmiany pozycji. Obydwie figury rozpoczynamy na ósmym progu, po czym przechodzimy na dziesiąty próg, żeby wykonać hammer-on z następującym po nim pull-offem. Kiedy puścisz strunę po ostatnim podciągnięciu, upewnij się, czy C współbrzmi w trytonie z kolejnym dźwiękiem Fis. Z dobrym przesterem interwał ciągnie się jak zjawa w prześcieradle.

Więcej ukłonów w stronę Jimiego na rys. 14. W czwartej części taktu Hendrix wprowadza hammer-on na dwóch strunach jednocześnie - figurę kojarzoną dotąd z muzyką country, która weszła na stałe do artykulacji blues-rockowej. Nie sądzisz, że takie legato czuli się zmysłowo do akordu E9? Był czas, że Hendrix często gościł w Nashyille, co słychać w The Wind Cries Mary.

D9(IV7)

RYS. 10

RYS. 11

E9(V7)    D9(IV7)    A7(17)

RYS. 12

E9(V7)    D9(IV7)    A7(I7)

66    NAUKA GRY NA GITARZE

V