Trytonowe bliźniaki
oraz akordy zastępcze odległe o kwintę zmniejszoną
Tryton to interwał obejmujący trzy całe tony, inaczej kwinta zmniejszona, połowa oktawy. Po odwróceniu ten symetryczny interwał pozostanie nadal trytonem. W dominancie septymowej tryton powstaje między tercją a septymą małą. Na przykład: tryton w akordzie E7 znajduje się między Gis i D. Po odwróceniu otrzymamy D-Gis (As), tercję i septymę małą akordu Bj>7. Skoro akordy E7 i B|>7 są try-tonowymi bliźniakami, można używać ich zamiennie. Każdy akord dominantowy (septymowy, nonowy lub tercdecymowy) można zastąpić akordem odległym o kwintę zmniejszoną od jego prymy. Reguła „akordów zastępczych" jest filarem muzyki jazzowej.
Rys. 6a i 6b przedstawiają inną „wszechstronną" zagrywkę. Głównymi bohaterami są trytony akordów A7 i D7, tym razem grane na strunie piątej i czwartej. W to-naqi A-dur możesz wyłapać na tych strunach trytony akordów I7-1V7-V7, zarówno w konfiguracji tercja-septyma mała, jak septyma mała-tercja. Mistrzowskie opanowanie trytonów, zwłaszcza na czterech wewnętrznych strunach, wyniesie twoją grę na następny poziom.
Opuszczanie strun - kolejny element taktyczny w walce ze skalami - nada twoim solówkom wyraziste kontury. Zagrywka w E9 i D9 na rys. 7 - z ulubionym przez Alberta Kinga i Steviego Raya rozległym interwałem - wygląda równie dobrze, jak brzmi. Takt 2 dobitnie ilustruje, że bluesmani nie myślą skalami. Zwróć uwagę, że po kwincie zmniejszonej (Es-A) następuje perfidny ślizg o pól tonu. Kontrast między dużymi i małymi interwalami wzbogaca melodię.
Zwolennicy skal odczytają rys. 8 jako ilustrację przebiegu realizowanego w pozycji drugiej i piątej. Ich definicja nie odda jednak kolorytu zagrywki. Spróbuj spojrzeć na to inaczej: w takcie 1 - mimo że flirtujesz z majorem i z minorem - idziesz w tany z arpeggiem akordu Amajó (A-Cis-E-Fis), które prowadzi cię w górę gryfu. W takcie 2 krążysz wokół akordu D9, gubiąc po drodze struny i dostosowując pozycję do przebiegu linii melodycznej.
Oto kolejny element strategii interwałowej: poćwicz tradycyjną kadencję bluesową, kontrapunktując dźwięk stały przebiegiem chromatycznym, jak pokazano na rys. 9. No i co powiesz na ten końcowy akord Eaug? Może jakieś małe vibrato? No pewnie!
RYS. 7
S. 6A J.= 54-92 |
A7 (17) =#=--- |
RYS. 6B |
D7(IV7) 4 u. | |
f- g * ULp= |
w/ bar |
' LLL: 1 |
w/ bar | |
i ' 8 7 8 -7— |
T |
s-8 -=»- -7-8 7- | ||
A -»Q 7 |
—U- |
A B |
—W—7- |
:£= |
A7(I7) J.« 64-92 A J1 łł > 1 i! i 1 2l |
D9(IV7) >_ P ! 3 3 k | ||||||
-k |
___ |
V W - L - | |||||
fA Ji a__________ . |
_mil_U * . |
1 Ir--—--1 —r-- | |||||
V t • r—1-44-T m •— -M— |
■ I - ■ ? 1 | ||||||
n 2 |
ff 1 3 I 3 1 ^3 v |
"m 2 * — let ri B R |
__ w/ bar ng | ||||
7 | |||||||
T |
2 5 5 |
5 5 S S | |||||
A |
- 2 A “ \ 1 | ||||||
B ---3- |
-4—----!—!- |
64
NAUKA GRY NA GITARZE