75488 SWScan00126 (2)

punktu widzenia. Nie wiem, czy to wystarczające zabezpieczenie, ale innego nie ma. Na ile znam moją rodzinę czy rodzinę Danusi, nie sądzę, żeby chcieli podważać naszą wolę.

Danusia: Często zastanawiamy się, kto po nas to wszystko odziedziczy. I mamy takie marzenie, żeby to był zawsze dom kobiet. W pewnym momencie wybierzemy chyba jakąś zaprzyjaźnioną parę kobiet, młodszych od nas, którym zapiszemy to wszystko. Chciałybyśmy zabezpieczyć sobie opiekę na stare lata i jednocześnie mieć świadomość, że ten dom po naszej śmierci będzie tętnił życiem, nie wpadnie w przypadkowe ręce. Włożyłyśmy w niego całe serce.

Żona naszej Małgosi

Małe miasto w centralnej Polsce. Jedno z tych, o których mówi się „Polska B”. Kiedyś miałam w tym mieście przyjaciół, pamiętam, jak wyglądało kilkanaście lat temu. Krótko mówiąc: lepiej. Podobno teraz na wszystko brakuje pieniędzy. Z dziewczynami umawiam się przy dworcu, odbierają mnie stamtąd samochodem. Agnieszka (45 lat) od wielu lat jest dziennikarką lokalnego tygodnika, recenzuje poczynania samorządowej władzy i komentuje różne wydarzenia z życia miasta. Małgosia przeprowadziła się tu 12 lat temu, kiedy postanowiły wieść wspólne życie. Uczy języka polskiego w miejscowym liceum. Ma 37 lat. Na spotkanie zaprosiły mnie do swojego domu. Na półce regału widzę ich wspólne zdjęcie, zrobione w konwencji, w jakiej większość młodożeńców fotografuje się tuż po „cywilniaku”. Zwróciło moją uwagę, bo w tym czasie dużo dyskutowano (w senacie i w mediach) na temat ustawy

0    związkach partnerskich.

Agnieszka: Poznałyśmy się dawno, dawno temu na dworcu Łódź Fabryczna. Żeby było śmieszniej: przy kantorze wymiany walut. Ale umówiłyśmy się na spotkanie korespondencyjnie, dzięki ogłoszeniu zamieszczonemu przez Małgosię w towarzyskiej rubryce gazety „TOP”. Nie była to bynajmniej gazeta „branżowa”, tylko typowa gazeta z ogłoszeniami wszelkiej maści: samochody, nieruchomości, handel wszelkim dobrem i ogłoszenia towarzyskie. „Pan szuka pani”, „pani - pana”,

1    wreszcie „pani szuka przyjaciółki”.

Małgosia: Dostałam dużo listów, zarówno od pań jak i - nie wiedzieć czemu - panów. Pamiętam list od dziewczyny, która napisała, że jej partnerka wyjechała za granicę, a ona sama ma męża i jest w ciąży - nadmiar atrakcji zawirował mi w głowie. Na tle tego wszystkiego list Agnieszki był bardzo sensowny, przeraził mnie tylko jej wiek - 30 lat. Pomyślałam: dojrzała kobieta! A ja wtedy takie dziecko, chociaż studentka. Nie była to era komórek ani tym bardziej Internetu. Agnieszka podała mi stacjonarny numer telefonu do pracy.

Agnieszka: Byłam wtedy na etapie pierwszych kroków w dziennikarskim zawodzie, bo wcześniej jako magister inżynier rolnik pracowałam w ośrodku postępu rolniczego. Tak się złożyło, że kiedy poczułam potrzebę większej zmiany w swoim życiu, w moim mieście akurat zakładano prywatną, niezależną gazetę. To jest moje miejsce do dziś.

Małgosia: I pod ten numer ja wtedy wydzwaniałam. Przez dłuższy

65