77900 skanowanie0205

WIECZÓR

Dymi Ziemia Niebiosom, jak zielona czara,

Jak przeogromna czara łubinowej woni.

Nieba się nad nią otchłań przedzachodnia kłoni — Nad wielkim Niemowlęciem Bogini prastara.

Złota Hostia słoneczna nurza się w popiołach Widnokręgowo smętnych, rozległych mgieł nocy... Po świętych gajach krzyżem modlą się Prorocy — Różane chmury marzą w górze o Aniołach.

Ozimy szmaragdowe ścielą się bilardy,

Pierwszą tknięte pozłotą gaje śnią bez ruchu — Osty przydrożne stoją białe, w miękkim puchu — I na nie snadź dmuchnęły Anioły czy Bardy.

W złoto-różanym gaju białych brzóz więdnących, Pod modrym dachem, Mama wieczorne pacierze Odmawia, świetlną twarzą jaśniejąc w ofierze Za jynów, labiryntem świata wędrujących.

Pordzewiałe Ją strzegą wokół wrzosowiska,

Którymi w świat wysłane, z wolna idzie dziecko. Śród wrzosów biała ścieżka jak taśma połyska — Pomarańczowe dębki odę szepcą grecką...

410

Za błękitnym oparem znika z oczu Matki,

Lecz myśl jasnowidząca, wysłana na zwiady, Usuwa mu z dróg życia niepotrzebne zdrady — I pedagogicznych przygód wytwarza zaświatki.