78863 PwTiR158

314 Rozdział 9

uszkodzenia lub utraty bagażu oraz innych ryzyk związanych z usługami w zakresie podróży, w tym objętych ubezpieczeniem na życie lub ubezpieczeniem OC,

• wysokość rocznej składki z tytułu umowy ubezpieczenia nie przekracza równowartości 500 euro, a czas trwania tej umowy nie przekracza 5 lat. Trzeba też zaznaczyć, że nie są podwykonawcami organizatorów turystyki przedsiębiorcy działający w charakterze agentów' turystycznych. Tacy bowiem przedsiębiorcy uczestniczą jedynie w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych (zob. punkt 23 tego rozdziału podręcznika), a nie w wykonywaniu takich umów.

9.25. Umowne stosunki organizatorów turystyki z przedsiębiorcami hotelarskimi

Współpraca organizatorów turystyki z przedsiębiorcami hotelarskimi jest dla obydwu stron po prostu koniecznością. Większość organizatorów turystyki nic mogłaby przecież normalnie funkcjonować bez ścisłego współdziałania z podmiotami świadczącymi usługi hotelarskie, gdyż organizowane imprezy turystyczne wymagają zapewnienia ich uczestnikom odpowiednich miejsc noclegowych. Podobnie przedsiębiorcy hotelarscy z reguły też nie mogą ograniczać swojej działalności tylko do świadczenia usług hotelarskich na rzecz gości indywidualnych. ale muszą zabiegać o przyjazdy zorganizowanych grup w ramach turystyki grupowej lub kongresowej. Toteż występują różne formy prawne współpracy między przedsiębiorcami hotelarskimi a organizatorami turystyki. Duży wpływ na kształtowanie się tych form współpracy mają od dawna dwie organizacje międzynarodowe III&RA oraz UFTAA, które pierwotnie opracowały dla swoich członków międzynarodową konwencję dotyczącą umów między hotelarzami a biurami podróży. Gdy konwencja ta przestała obowiązywać w połowie 1987 r., wymienione organizacje opracowały praktyczny kodeks postępowania dotyczący stosunków między hotelarzami a biurami podróży. Od połowy 1991 r, właśnie ten kodeks wyznacza zasady współpracy między hotelarzami i biurami podróży w obrocie międzynarodowym, dotyczące zawierania umów między wskazanymi przedsiębiorcami mającymi siedziby w różnych państwach. Jednak ustalenia te są zalecane do stosowania również w obrocie krajowym. Należy podkreślić, że postanowienia omawianego kodeksu nie mają mocy bezwzględnie obowiązującej i konkretne umowy hotelowe oraz umowy o współpracy między hotelarzami a biurami podróży mogą zawierać odmienne postanowienia. Na bazie powyższego kodeksu został w 1997 r. opracowany w Polsce projekt kodeksu postępowania określający zasady współpracy hotelarzy z biurami podróży. Akt ten także nic ma mocy wiążącej, ale jego postanowienia mogą stanowić punkt odniesienia przy formułowaniu ustaleń konkretnej umowy o współpracy między organizatorem turystyki a przedsiębiorcą hotelarskim. jak też przy składaniu przez organizatora turystyki zamówienia w sprawie rezerwacji miejsc noclegowych w określonym hotelu lub innym obiekcie hotelarskim. Trzeba też zaznaczyć, że obecnie stosowana jest nieco zmieniona wersja praktycznego kodeksu postępowania dotyczącego stosunków pomiędzy hotelarzami i biurami podróży, podpisana przez IH&RA i UFTAA w 1999 r., ale najczęściej powoływana w publikacjach jest nadal jego wersja z 1991 r.

Wskazany kodeks w świetle prawa polskiego nic stanowi wzorca umowy w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego. Tego rodzaju wzorcowe ustalenia umowne opracowane przez krajowe, zagraniczne lub międzynarodowe organizacje i zrzeszenia gospodarcze, zawodowe ilp. jako wynik doświadczeń w zakresie zawierania i wykonywania umów określonego rodzaju, są tylko zbiorem zalecanych klauzul o charakterze z reguły neutralnym. Dopiero w razie włączenia ich do negocjacji nad zawieranym kontraktem i zaakceptowania przez obie strony umowy dochodzi do włączenia takiego wzorca lub niektórych jego ustaleń do treści konkretnej umowy. Może to też nastąpić przez włączenie tego rodzaju zalecanych klauzul do oferty jednej ze stron i przyjęcie tej treści oferty przez drugą stronę umowy. Właśnie sposób korzystania z wzorca przez jedną ze stron przy zawieraniu umowy umożliwia zakwalifikowanie go do kategorii wzorców kodeksowych, a samo autorstwo wzorca nie ma doniosłości prawnej.

Powołany praktyczny kodeks postępowania dotyczący stosunków pomiędzy hotelarzami a biurami podróży z 1999 r. definiuje umowę hotelową jako umowę, przez którą hotelarz uzgadnia z biurem podróży, że zapewni usługi hotelowe za określoną opłatą na rzecz podróżnego lub grupy podróżnych, którzy są klientami biura podróży. To pojęcie umowy jest ujęte szeroko i obejmuje różne rodzaje umów o świadczenie usług hotelarskich, których wzory są załączone do omawianego kodeksu. Są to:

•    umowa na rzecz indywidualnego klienta (indivi(Iual client contract), które to określenie odnosi się do rezerwacji hotelowej dla grupy poniżej 15 podróżnych;

•    umowa na rzecz grupy (group contract), przy czym grupę stanowi minimum 15 osób, dla których została dokonana rezerwacja, traktowanych jako zorganizowana całość, przy czym późniejsze zmniejszenie liczebności grupy poniżej 15 osób wymaga akceptacji hotelarza dla zachowania korzyści, jakie zostały przyznane grupie;

•    umowa alotmentu (<allotment contract)\

•    umowa o organizacji spotkań, imprez motywacyjnych, kongresów i wystaw (contract for meetings, incentive, conventions & e.rhibitions), która wymaga określenia na piśmie szczególnych warunków', określających wymagania dotyczące zakwaterowania nie tylko uczestników, ale też organizatorów oraz VIP-ów, rodzajów i godzin serwowania uczestnikom wyżywienia i napojów', jak rówmież ustalenia potrzeb w zakresie udostępnienia sal obrad