> rozdzielenie w przestrzeni i/lub czasie człowieka oraz maszyny lub innego przedmiotu pracy tak, aby granice ich naturalnego oddziaływania nie zachodziły na siebie
> przegrodzenie zasięgu granic naturalnego oddziaływania człowieka oraz maszyny lub przedmiotu pracy.
Rozdzielanie granic powinno być realizowane dla niczym nie ograniczanych naturalnych ruchów człowieka, natomiast przegradzanie z zasady powoduje ograniczenie tych ruchów. Podstawę do ustalania odległości uniemożliwiających dosięgnięcie do strefy zagrożenia, nazywanych odległościami bezpieczeństwa, stanowią wymiary antropometryczne i możliwości ruchowe (np. tułowia, kończyn) ustalone w wyniku badań populacji użytkowników. Podstawowe wymiary antropometryczne i zasięgi kończyn reprezentatywne dla dorosłej ludności Polski są określone w Atlasie antropometrycznym [2], natomiast niektóre wymiary zawiera również PN-EN 547-3.
Niezależnie od omówionych wyżej przedsięwzięć należy także informować użytkowników o potencjalnych zagrożeniach. Informacje te, przekazywane bezpośrednio lub pośrednio (poprzez ich umieszczanie zarówno bezpośrednio na maszynie lub stanowisku, jak i w dokumentacji), stanowią podstawę do zastosowania środków bezpieczeństwa, takich jak: procedury bezpieczeństwa pracy, środki ochrony indywidualnej, specjalny nadzór i dodatkowe szkolenia.
Literatura
1. Accident Prevention Manuał for Industrial Operations Engineering and Technology. 9 ed. Chicago, National Safety Council, 1988.
2. Batogowska A., Słowikowski J.: Atlas antropometryczny dorosłej ludności Polski dla potrzeb projektowania. Prace i Materiały IWP 1989, z. 137.
3. Bezpieczeństwo pracy i ergonomia. Red. nauk. D Koradecka. Warszawa CIOP, 1999.
4. Myrcha K., Gierasimiuk J.: Czynniki mechaniczne. W: Ocena ryzyka zawodowego. Podstawy metodologiczne. Pod red. W.M. Zawieski. Warszawa, CIOP 1999, s. 231-250.
5. Peiffer M.: Schutzeinrichtungen an Maschinen mit Walzeneinzugstellen. Dortmund 1987.
6. Vermeidung von mechanischen Gefahrdungen. Praktische Losungsvorschlage. Mannheim 1994.
6