78

Kiedy wszedł Johnny. tłum nie rozstąpił się, tylko rozpierzchnął chaotycznie. A wszystko dlatego, że każdy chciał się mu przyjrzeć. Miał ogoloną głowę, przekrwione oczy I buty z cholewami. Spojrzą łam na pana 1 panią MaeSweeney, ale sprawiali wrażenie przyzwycza jonych do takiego widoku. Nic mogłam się zorientować, czy to im przeszkadza czy nie. Golnęłam się razem z tłumem.

Uśmiechnął się do mnie

!Vumnę nieśli pan MaeSweeney, Johnny i dwóch kuzynów Co lette. Kuzyni mieli włosy krótko ścięte i odstające uszy. Wyglądali jak Mormoni. Czułam, że Colettc musiała im nieźle dokuczać. Zastanawiałam się przez chwilę, czy są zadowoleni ze śmierci Colettc.

A potem chciałam rzucić się do grobu za trumną. Pan MaeSweeney zaczął płakać, kiedy opuszczali trumnę. Ten dźwięk był nie do zniesienia. Nadal mnie prześladuje w snach. Najbliższym odpowiednikiem tego dźwięku jest chyba szczekanie foki

%

Członkinie gwardii honorowej zostały zaproszone potem do Krainy Wdzięku. Ogromny stół był suto zastawiony. Kanapki, ciasta, sałatki. Paula przyszła z. nami i stała przy stole z ogromnym talerzem Rozmawiała z panem MaeSweeney, była wyższa od niego o głowę. A on sarn wyglądał na wyczerpanego.

—    Gdyby tyłko dała się namówić na uprawianie sportu! — usłyszałam Jak mówi do Pauli

Paula wyglądała Jak barbarzyńca, ale nie mogła przecież atakować głównego żałobnika. Wepchnęła sobie do gardła kilka ciastek na raz i zaczęła nerwowo przeżuwać. Jej brwi stykały się nad jej okiem Balora.

—    Brak sportu, oto co jej zaszkodziło! — powtórzył pan MaeSweeney.

Wyszłam, żeby poszukać toalety. Nie było z tym kłopotu. Mieli tu mnóstwo ogromnych łazienek. Mimo to nie mogłam się zdecydować próbując znaleźć Jakąś mniejszą, bo czułam się niezręcznie w tych luksusach. A może po prostu szukałam Johnny’ego. Spotkałam go w końcu na schodach. Nagle zapomniałam o tym, że chciałam skorzystać z toalety.

Wjego oczach tlił się szaleńczy błysk. Pomyślałam, że to z powodu rozpaczy.

—    I lak by w końcu umarła. Miała słabe serce. To się mogło stać w każdej chwili. Miała wrodzoną wadę.

Słyszałam, żc słabe serce miała tylko dlatego, żc się głodziła. Wszyscy tak mówili — nic tylko Paula, ale też Trisłi i Car mci. Mnóstwo ludzi to potwierdzało.

Spojrzałam na niego, a on zaczął obgryzać paznokcie.

—Jesteś piękna jak zawsze — powiedział w końcu.

Przez chwilę myślałam, że się od niego w końcu uwolniłam. Za Jego plecami wisiał ładny portret pani MaeSweeney. Nic była na nim jeszcze tak okropnie opalona. Musiał być namalowany, zanim kupiła sobie łóżko do solarium. A może to malarz sam rozjaśni! Jej twarz. Miała założone gumowe rękawice i trzymała łopatkę ogrodniczą w ręku

—    Bardzo mi przykro z powodu Colette.

—    Wiem, byłaś przecież jej najlepszą przyjaciółką.

Znowu go lubiłam. Zauważyłam, żc się spocił. Wytarł chusteczką twarz, i rzucił mi badawcze spojrzenie. Potem na chwilę zamknął oczy. Czułam się trochę nieswojo. Co będzie, gdy ktoś zobaczy jak z nim rozmawiam? Co powie Paula? Albo któraś z dziewczyn. Rozejrzałam się dookoła.

—    Chcesz obejrzeć pokój Colettc? — znów się we mnie wpatrywał.

—    Jeśli ci to nie sprawi kłopotu. — Przynajmniej nikt nas tam

nie zobaczy

W pokoju Colettc unosił się silny zapach indyjskich perfum. Olejek paczulowy, jaśmin, drzewo sandałowe, uroczyn czerwony. A wszystko takie smutne. Zobaczyłam hinduskie, rzeźbione pudełko Colettc, w którym trzymała wszystkie tc buteleczki z zapachami. Zawsze wybierałyśmy inną na nasze wspólne noce. Miałyśmy noce pa-czulowe, jaśminowe, noce z drzewem sandałowym. Noce uroczynu czerwonego były trochę mdłe, zbyt słodkie. Po całym pokoju porozrzucane były Indyjskie chusty.

—    Muszę cię przeprosić — mówił, jakby był opanowany, jakby chciał mi tym zaimponować — ale jestem totalnie zmarnowany.

—    O Boże. musisz być strasznie zmęczony.

—    Nic, zmarnowany.

—    Zmarnowany...

—    Wiesz, co znaczy zmarnowany?