87060 skanuj0107

59    1

DONIKĄD NIE ZMIERZA I WYKORZYSTUJE WSZYSTKO.

CO ŻYCIE JEJ PRZYNOSI.

Kiedy donikąd nie zmierzasz, mażesz iść wszędzie. Rozumiesz, że wszystko, co życie ci przynosi, jest dobre, więc nie możesz się tępo doczekać. Nie ma czegoś takiego jak przeciwność losu. Przeciwność losu to po prostu niezakwestionowana myśl.

Bez przekonań nie ma poczucia oddzielenia. Przeciwność losu oraz szczęśliwy traf są sobie równe. Mógłbyś się obudzić na Marsie, a nawet znaleźć się w piekle, i tak nie stanowiłoby to żadnego problemu, bo Praca jest w tobie żywa. Mógłbyś doświadczyć najbardziej nawet niezwykłych stanów umysłu, emocji. które ukrywałeś przed sobą od dziesiątków lat. Mógłbyś zanurzyć się w najgorsze ze swoich lęków, aie ;c-!i zadasz sobie pytania, nic ma znaczenia, dokąd idziesz ani jakie wrażenie sprawiasz. Nie mając przekonań, jesteś wszystkim. A jeśli utkniesz na konkretnej tożsamości, masz do dyspozycji pytania, które pomogą ci się uwolnić.

Pewnego dnia w 1986 roku, kiedy cłtodziłam po centrum handlowym, zobaczyłam bardzo starą kobietę, która szła w moim kierunku, podpierając się chodakiem. Wyglądała na dziewięćdziesiąt lat. Była zgarbiona i miała na twarzy coś, co wyglądało na grymas bólu. Gdy tak szłam, zauważyłam ku swojemu przerażeniu, żc patrzę oczyma te; starej kobiety na kobietę, którą byłam ja. te / ciałem K.uie, zdrową, sprawną i promienną jak wszystkie światła świata. Gdy ja obserwowałam, ta promienna zaczęła znikać za rogiem, idąc swoim zwykłym. |x>spie$znym, niedbałym krokiem, i uświadomiłam sobie, że teraz jestem tą starą kobietą. Poczułam jej boi - teraz nie był już jej. tylko mój.

2\-i

¹ /ułam, jak śmierdzę. Czułam, jak moje ciało zwisa na kościach r*vli> pomarszczone i szare. bez mięśni, kuuv by je jxH-.'.rzymywały. Z każdym ruchem moje stawy przeszywał ból. Powolne u n|x>. w jakim się poruszałam, było szalenie denerwujące. Zlo-i towarzyszyła myśl: ..Chcę chodzić tak szybko jak la kobieta, lii niesprawiedliwe

A ]x>icm doszedł cło mnie cały horror tej sytuacji. Gdybym mogła oddać go słowami, byłaby to następująca myśl: „O mój Hoże, jestem tu uwięziona! Ja powinnam być tą młodą, promienną! Zaszła pomyłka, już nigdy się nic wydostanę, będę już laka na zawsze!". Natychmiast pojawiło się pytanie: „Taka jestem - czy to prawdar". Czy to prawda, że już tym będę na zawsze? Jak reaguję, gdy w to wierzę? Czym byłabym bez tej myśli? Proces kwestionowania także odbył się poza słowami. Nie pojawił się po myśli bez słów: myśl i pytania pojawiły się jednocześnie i wzajemnie się unieważniły. Przerażenie zrównało się / głęboką łagodnością, troską i pełna, niezachwianą akceptacją. Nie było poczucia niewygody. Ono zaczęło z nowej pozycji świętować całe swoje życic, kochać siebie jako starą kobietę, doceniać wolne tempo jej kroków, pomarszczone, uwiędlc ciało, boi i smród. Fetor był równic słodki jak zapach wiosny. Byłam w stanie pokochać fakt, że ono znalazło doskonały dom dla mnie. Nie było już choćby śladu pragnienia, by być gdzie indziej. Nie chciałam niczego innego oprócz tego. co jest. I gdy tylko sobie to uświadomiłam, ku swojemu zdumieniu przekonałam się, że właśnie skręcam za róg jako ciało idącej szybkim tempem, promiennej kobiety, które, jak mi się wydawało, straciłam już na zawsze.

Poczułam, że jest mi w tym słabnącym, starym ciele równic wygodnie jak tutaj, ale teraz to była Katie. A ludzie zastanawiają się, jakim cudem mogę popaść w ekstazę, przyglądając się swojej dłoni Nie różni się to niczym od uwięzienia r.a wieczność w ciele, które było niema) już martwe. Pytania pozwalają

215