88409 kscan27

E    czas trwania

Rys. 12.15. Zależność między czasem trwa-    Rys. 12.16. Polarogram pulsowy normalny

nia impulsu i czasem pomiaru w polarografii pulsowej normalnej

przy potencjale odniesienia, i po określonym czasie trwania impulsu. Różnica tych dwóch wartości (AI) jest rejestrowana jako funkcja przyłożonego potencjału. Wykres przypomina falę polarograficzną stałoprądową, tak jak to przedstawia rys. 12.16. Zaletą metody jest to, że prąd pojemnościowy jest prawie całkowicie wyeliminowany, a mierzy się prąd faradajowski. Zaletą NPP jest także brak oscylacji.

Natężenie granicznego prądu dyfuzyjnego /_d>1 w polarografii pulsowej normalnej wyraża równanie Cottrella:

iii

I_dA = zFAD2n-2t-2_C    (12.16) w którym /_{d l} oznacza natężenie granicznego prądu dyfuzyjnego, z — liczbę elektronów biorących udział w reakcji elektrodowej, F — stałą Faradaya, A — powierzchnię elektrod, D — współczynnik dyfuzji, t — czas od przyłożenia impulsu do chwili pomiaru, c — stężenie depolaryzatora.

Metoda NPP jest o rząd wielkości bardziej czuła od polarografii stało-prądowej i umożliwia oznaczanie składników roztworów o stężeniu 10~⁷ mol• dm^-3.

12.3.2. Polarografia pulsowa różnicowa

Jest to metoda, w której na potencjał stały liniowo wzrastający w czasie, przyłożony do KER, nakłada się impulsy prostokątne o małej stałej amplitudzie (wynoszącej np. 30 mV) i, podobnie jak w NPP, jeden impuls przypada na jedną kroplę. Czas trwania impulsu wynosi zwykle od 40 do 100 milisekund. Zmiany potencjału KER w metodzie DPP przedstawiono na rys. 12.17. Natężenie prądu dla każdej kropli mierzy się dwukrotnie — tuż

235