89051 SNC03664

niże i cyrkulacja cyklonalna, pod warunkiem, że rzeczywiście silą Coriolisa jest bliska zera, a siły gradientu ciśnienia i odśrodkowa są sobie równe. Wiatr będący wynikiem takiej równowagi nazywa się wiatrem cyklostroficznym. Model tego wiatru znajduje potwierdzenie w obserwowanych układach barycznych w niskich szerokościach geograficznych.

Warto zwrócić uwagę, że w średnich szerokościach geograficznych na naszej półkuli, przemieszczające się na wschód niże wykazują tendencję do skręcania ku północy. Dzieje się tak, ponieważ siła Coriolisa - działająca, jak już wiemy, na zewnątrz układu niżowego - jest większa w północnej połowie układu, zgodnie z jej zależnością od szerokości geograficznej. Poruszające się wokół niżu powietrze, jeśli gradient ciśnienia jest stały, jest mocniej „odciągane” w północnej części ukadu (na północ) niż w południowej (gdzie siła Coriolisa jest skierowana na południe) (Holec, Tymański, 1973). Odwrotna tendencja dotyczy przemieszczających się wyżów - te są „odciągane” na południc. Prawidłowości te tłumaczą do pewnego stopnia kształt trajektorii niżów i wyżów, a także pole średniego ciśnienia - wyże znajdują się w szerokościach podzwrotnikowych, niże -w umiarkowanych i subpolamych.

7.5. Wiatr ageostroficzny

I Wiatr wiejący w atmosferze byłby identyczny z geostroficznym (lub gradientowym w przypadku zakrzywionych izobar), gdyby pole ciśnienia nie ulegało transformacji. Jednak w rzeczywistości mamy do czynienia z ciągłą zmiennością pola ciśnienia. Układy

gt⁷''²' ^Trai^{ektorie cz}^^stek powietrza krążącego wokół niżu stagonamego (a) i poruszającego się z prędko-F*’ ^n,niei^SZi! (*?)<^równ? (^c) lub większą (d) od prędkości wiatru gradientowego (według Holtona, 1992)

147