de la gno5ct „Annalcs College de France" nr 53, s. 168-169. Zob. też S. Petrcment, Le duo lis me che z Platon, les gnostuptes et Ic.s manicheens, Presscs Universitaircs de France, 1947.
37 Nie tylko Miłość (Eros) jest u Platona samym typem pośredniczki (Uczta, 203 B—E), z której ikonografia starożytna czyni skrzydlatego „daimona”, lecz ponadto (Timajos, 480 i nast.) między intelc-gibilnym modelem a światem zmysłowym umiejscawia Platon tajemniczą pośredniczkę: „Naczynie”, „Żywicielkę". „Matkę”. Zob. źródła platońskie w Madonna intelligenzia platoników średniowiecznych oraz w postaci Fatimy — twórczyni sufizmu, w: H. Corbin, op. cit., s. 119 i nast. Na temat Szekinach zob. G. Vadja, Juda hen Nissim ihn Malko philosophe juif marocain.
38 Zob. B. Morel, op. cit., s. 210.
39 O imionach boskich, O teologii mistycznej, O hierarchii niebieskiej (zob. Oeuvres completes, wyd. M. de Gandillac) — te znacząco tytuły odsyłają równie dobrze do żydowskiej doktryny imion boskich, co i do angclologii wschodniej.
40 Zob. H. Leiscgang, La gnose Denkformcn, 1928, "1951, s. 25 i nast.
41 Zob. B. Morel, op. cit., s. 195 i nast.: „Podporządkowania liturgiczne”. Zob. też 0!ivier Clemcnt, op. cit., s. 107; „Chrystus nic jest tylko Słowem Boga, ale jego obrazem. Wcielenie jest podstawą ikony, a ikona dowodzi Wcielenia... Łaska boska spoczywa w ikonie”. Ta pośrednicząca rola, jaką odgrywa ikona, jest symbolizowana przez sam ikonostas, który w swej środkowej części zawiera zawsze Dcesis (orędownictwo) ukazywane przez Najświętszą Pannę i świętego Jana dwoje wielkich orędowników.
42 To dlatego ikonografia, a nawet etymologia słowa „dusza” u Greków, robi zeń córkę powietrza, córkę wiatru. Dusza jest skrzydlata jak Zwycięstwo, i kiedy Delacroix maluje swą Wolność na wierzchołku barykady, albo kiedy Rude rzeźbi ją na luku triumfalnym, to spontanicznie odnajdują oni polot Zwycięstwa spod Samotraki.
43 Zob. A. Comtc, Cours de philosophie positive, 1830, 1. wykład.
44 Zob. A. Comte, Systeme de politiąue positiye, 1851-1854. Zob. J. Lacroix, La sociologie d'Augusto Comte oraz bardzo ważne i monumentalne dzieło H. Gouhiera, La jetmesse d'Augustę Comte et la format ion du positmsme (3 tomy).
15 J. Lacroix, op. cit., s. 103, zob. też s. 108: „Pozytywizm to filozofia, która tym samym pociągnięciem skasowała Boga i sklerykali-zowala całą myśl”, s. i 10: „Wymykamy się tyranii politycznej tylko po to, żeby popaść w despotyzm duchowy”.
Rozdział II
1 Jest rzeczą konieczną odwołać się do pism samego Freuda, a zwłaszcza do: Wstęp do psychoanalizy, Warszawa 1982, PWN, tłum. S. Kempncrówna i W. Zaniewicki; tegoż, Uinterpretation des reves, Presses LJniyersitaires de France, 1967; tegoż, Essais de psychoanałyse, Payot 1936. Można również odwołać się do dwóch monumentalnych dzieł: E. Jones, La vie et Voeuvre de S. Freud, t. 1-3, Presses Univer-sitaires dc France, i R. Dalbiez, La methode psychoanalitiąites et la doctrinc freudienne, t. 1-2, Desclće de Brouwer, 1949.
2 Na temat negacji wolności przez Freuda, zob. Wstęp do psychoanalizy, wyd. cit., s. 59-89.
3 Upraszczamy znacznie myśl Freuda, mniej więcej aż do 1920 r. Freud pojmował konflikt neurotyczny jako iczultat ścierania się „popędu Ego” i „libida seksualnego”, zob. D. Lagache, La psy chanaty se> s. 27.
4 Zob. S. Freud, Ma vie et psychanalyse, s. 158.
5 R. Dalbiez, op. cit., t. 2, s. 267.
6 Zob. S. Freud, Fragment d*une analysc d'hystćric, ..Rcvuc de Psychanalyse”, t. II, nr 1, $. 1-112.
7 R. Dalbiez, op. cit., t. 2, s. 124.
* Tamże, s. 125-126.
9 Tamże, s. 128.
10 Tamże, s. 56: „Wpływ Freuda na psychiatrię i psychopatologię zaznaczył się prawdziwym wskrzeszeniem wiary w skuteczność psy-chizmu”.
11 Cłaudc Levi-Strauss, Antropologia strukturalna, Warszawa (970, PIW, tłum. Krzysztof Pomian, s. 281.
149