94282501 djvu

FIZYOLOGIA ZMYSŁU SŁUCHU 6o:>

część włókien nerwu przedsionkowego kończy się w jądrach Dei-terowskich i Bechterewa, leżących na dnie dołu równole-głobocznego (fossa rhomboidea). Od jąder tych idą połączenia do jąder mięśni ocznych tak, że przy drażnieniu nerwu przedsionkowego występują ruchy gałek ocznych, znane pod nazwą nystagmits. Druga część nerwu przedsionkowego kończy się w zstępującem jądrze nerwu przedsionkowego, który jest w połączeniu z motory-cznemi komórkami rogów przednich rdzenia; drażnienie tej części powoduje zaburzenia równowagi.

Hipotezy CO do czynności otolitów. Obecnie istnieją pod tym względem dwa kierunki, jedni przyznają otolitom czynność słuchową, drudzy czynność czysto statyczną, wreszcie trzeci szereg badaczy obiera drogę pośrednią.

A) Hipotezy akustyczne. Otolity ryb znane były podobno już Arystotelesowi i Pliniuszowi. Znane są one także w wiekach średnich, używano kamyczków tych jako amuletów lub w stanie sproszkowanym przy kolce i bólach głowy. Obecność ich u człowieka wykryto dopiero z początkiem 19-go wieku (Breschet). Już do czasów Helmholtza istniał cały szereg hipotez, przeważnie czysto fantastycznych, hipotez przyznających otolitom funkcye słuchowe.

O wiele ważniejszą jest praca Helmholtza w tym kierunku (187Ch. Grupki małych, krystalicznych ciałek, leżących na błonce plamek słuchowych (mamilae acusticac) i z nią ściśle prawdopodobnie złączonych, wydają mu się w wysokim stopniu odpowiedniemu aby przy każdym silniejszym ruchu płynu błędnikowego wywoływać mechaniczne podrażnienie zakończeń nerwowych. Podczas gdy delikatna błonka plamek tych wraz z wplecioną masą nerwową porusza się w ślad ruchu płynów, ciężkie stosunkowo kr}^r-ształki zwolna zaledwie mogą być wprawione w ruch i to ruch powolny, przyczem zakuńczenia nerwów ulegają rwaniu i uciskowi. W ten sposób ruch udzielony otolitom przenosi się na zakończenia nerwowe. Otolity mają służyć do percepcyi szmerów.

Meyer porównuje otolity z tęczówką, przyznając im czynność akomodacyjną, zadaniem ich byłoby chronić ucho od zbyt silnych bodźców. H en sen przyłącza się do teoryi Helmholtza, przypuszczając, że zadaniem ślimaka jest tylko percepcya tonów, percepcyę szmerów odnieść należy do działania otolitów, wrażenia bowiem szmerów uważać należy jako specyficzne. Hen sen wyka-