ANG234562345

Wielokrotnie zdarza się, źe adsorpcja chemiczna wymaga dostarczenia energii i wówczas jest ona adsorpcją aktywowaną. Jednakże nie można mylić obu terminów. Należy również zaznaczyć, te występowanie energii aktywacji nie jest zasadniczym kryterium adsorpcji chemicznej, ale również brak energii aktywacji nie jest bezwzględną cechą adsorpcji fizyczno]. Adsorpcje aktywowana i nieaktywowana różnią się między so-“bą kinetyką procesu, fzri. Szybkością jej przebiegu. Adsorpcja meaktywo-wann jest procesem szybkim, natomiast aktywowana wolniejszym - można ją zmierzyć i zgodnie z zasadami jej dotyczącymi rośnie z wzrostem temperatury.

Noty bibliograficzne

jl] Chemia fizyczna, pr. zb., A. Basiński 5 in. {kornitec redakcyjny), PWN, Warszawa 1963, s. 326.

[21 R.H. Ewell, J.M. Harnson, L. Berg, ind. Engn. Chem., 30, 871 (1944).

[3! G.C. Pinienlet, A.J,. MwCJclian, The Iły drogim Bond, W.H. Preeman, New York t960.

(4) A.W. Kisielów, J.l. Jnszin, Adsarpcyjna chromatografia gazowa, PWN, Warszawa 1909.

nU/^IAt. <L .    ■'.-.S-.    ...... -.. r, .    - .    .

TEORIE I MODELE ADSORPCJI NA GRANICY CIAŁO STAŁE - GAZ

2.1. Równowaga adsorpcyjna

W przypadku zetknięcia się gazu z powierzchnią adsorbentu ustala się po pewnym czasie dynamiczna równowaga adsorpcyjna. Oznacza to, że w tej samej jednostce czasu tyle samo cząsteczek adsorbatu ulega adsorpcji, ile ulega oderwaniu od adsorbentu (desorpcji). Ilość zadsorbowa-nych cząsteczek adsorbatu w przeliczeniu nu 1 g adsorbentu (a) w mol/g jest funkęją prężności równowagowej gazu 'ciśnienia) i temperatury procesu, co można zapisać jako:

a -f[p, T,    (2.1)

W tym ogólnym równaniu występują trzy parametry, a więc równowagą adsorpcyjną można przedstawić w postaci trzech równań zwanych:

-    równaniem izotermy adsorpcji:    a ~ /(p)_r,    T - const    (2.2)

-    równaniem izobary adsorpcji:    n = /'(T7^,    p s= const    (2.3)

-    równaniom izotermy adsorpcji:    p =    a - const    (2.4)

2.2. Równanie izotermy Freundlicha

Badania teoretyczne oraz praktyczne wymagają wygodnych w użyciu wzorów opisujących zależność ilości zaadsorbowanej substancji od stężenia roztworu. Zanim rozwiązano ten problem na podstawie teorii, znaleziono zależność empiryczną. W 1895 roku Boedecker {1] podał równanie, zgodnie z którym ilość zaadsorbowanegu adsorbatu (je) przypadająca na określoną ilość adsorbentu (m) jest zależna od stężenia adsorbatu w sta-