Image003701

28

starannie. W chwili największego nieszczęścia następuje akt skruchy. Bogacz szczerze i bez rozgłosu chce pomóc żebraczce, ona zaś, która pożarła własne dziecko, nie czuje się godna litości i jałmużny. Skoro jednak przeminęła burza, wracają wszyscy do dawnych manier, bogacz do niechętnej jałmużny, żebraczka do natrętnej prośby.

Łatwo jest stawiać poecie zarzuty, że w swym obrazie rewolucji pewne czynniki pominął, lub pewne konflikty uprościł. Głównym jednak celem autora było oddanie jednej, niezaprzeczonej prawdy, że ludzkość bardzo krótko korzysta z bolesnych doświadczeń i stale kręci się w błędnym kole, aż Bóg > eżyser położy kiedyś kres tej komedii życia. Równocześnie należy podnieść daleko idącą bezstronność Rostworowskiego, który jednakowe słowa prawdy mówi bogaczowi, kaznodziei, uczonemu i tyranowi. Sztuka Rostworowskiego, grana na scenie, wywołała różne zdania. Niechętnie ją potraktował Wacław Grubiński *. Z uznaniem wyraża się Boy, Rapacki i inni. Dziwiono się jedynie zbytniemu pesymizmowi autora.

Właściwy jednak charakter tego pesymizmu ujawnia się dopiero wówczas, gdy uwzględnimy

1 W moim konfesjonale. Warszawa 1935.