konkretyzacja dzieła literackiego konotacja

KONOTACJA

KONKOKDANA

KBKS*

^-»<Sjł ,^mvA. <rwaać*» ■' w paccwsnrnaasae idu-

2WTOOOW

wiMiyczgycfc pojęć V_ reaJnau JC oos-fJTwJ: OT8f^afe dc- bi-csć: mad językiem «sa ?^as»X3aEł. » kwzaaagg ar zsdea-v ..... ^ -«vC3C®c- od czesov Ł-«fa»-qwyy-i prze-•._a»sr'.<Łrfc-2j7 ćto: iftówk. JLorata:. a ołżr (Sa ^vtrc?*_r*s£- wyhrtagdfc poesffrr fhagfr. Szrks-«*. Oaeó^

1 i—| uii-    A7wS*r Gnar Prmer. :r £r»-

3n3B. fhmkamśmsz* rcs. Taran łjrww? — o wafficr    36 — |makiom

r»Tc<r*toaOT.    sbotet ,3wb.ł

taog cor-wt. tr. tunrt nerw .dg orc.. oesŁ A.iW#Taimn^ji»iiwi» Jter kłe-

easacar- proces rozo-łaata ; SKNĆiBbaia vr*csri r.'CC'’*^³K"? sc w sataagioiffT czylef-aBa    i

5>00*C. =5£łŁ :. łfaKMCfaŁ. aETSEBE jaŚBM pCZEZ

g^csK jcweriiśiOK saescocypy odfeao-ra łfc    ?caeś««^ **■ caieres* ćooej-

sir aangam 9iBsaaczy2*»cŁ pdc^BL: L sa

f^i^awanaBaŁ gŁ73gs onnekanEa iAisiłooczo atb^£ dteanee*?* nruors: sasow®*? w ntowr

-sęt actewycsoBT pcssas rytmaczness? : .Liiy!>- -»■ mi i wypowiedzi ■■ 11 ■ '■ iij; jak k w ęśnne- sresa:- saęt. cdkwocasane dstnoiofKZ-asEgso ■^A*^ł^^r ^duneii w MMnodk. w ktorrcfc występowe — aMwaw eaasewa iuiwfj- ata»*cc-

«0T —■ 332: *aa"gg» Sit ^XSCl»X K HSOSOSZOBICE

$ ssdkktdy stóoesnęudfc w»w» składankom Ml; ma ■;- im ir ■■■ '.ff.Birwg* -źraeśt s km okładów

A' doswndaeś aAefcraćh przez- czytelnika ■a. otoWR s ■wwm^ .■><■!!—*- —mirr cząrany osysksąic w —sjs    iskrt Hnną possać dzięki

nawa, ar x>ssae ^ry orr^ry aa aie roaorsęzaś lMi ri Ufc naaiw'lSenmcłi w niaaec oAbobctl 3. ma U—ra—Ki — sram paafeaaiomca daeb c saKsyaaidHiscsą.    eayieinkjemŁ. V wy—a

taksar I nfin wm jl    guwirśTcy I sssahgF

.v.. jawor m dckie- w sg*2»«i> Mniej kab f.wniirj yew .:— u h iwuu inrnr dtnHa Baecmc-kaąge* —Narapą isarik Imak*¹ "i;rłi Ł imiiane-\ir“TW7Tł[ nifarńajią- sę ćcr- swoich <fawmł-cacm ywiiiwiraraiail atyashuft. onoie ■•rtwprić <**-**:    wraaKuiam uaniaawesn -mT —r gńfcjt—-fetna, iuki i przemilczenia, wprowadzić brukujące ogniwa i elementy; 4, nu dopełnieniu dziełu przez przeżycia, refleksje i opinie, jakie zdołuło ono wzbudzić w czytelniku. K.d.l. atu nowi aktywną odpowiedź odbiorcy na inicjatywę komunikacyjna pisarza. Będąc zjawiskiem jednostkowym, jest jednakże społecznie uwarunkowana; wspólnota przekonań, wierzeń, wykształcenia. —*■ kultury literackiej ludzi należących do pewnego środowiska sprawia, że ich konkretyzacje tego samego utworu są porównywalne i zawierają szereg elementów powtarzalnych. Ujednolicaniu się społecznych wzorów k.d.l. sprzyja działalność —* krytyki literackiej. Termin i pojęcie k.d.l. wprowadził do refleksji literaturoznawczej R. Ingarden (—* fenomenologia w badaniach literackich). Przedstawione tu rozumienie tej kategorii modyfikuje pod wieloma względami ustaloną przez niego treść pojęciową terminu.

Lit: R. Ingarden: Dzieło literackie i jego konkretyzacje, [w:j Szkice z filozofii literatury, t. I, 1947; O poznawaniu dzieła literackiego, [w;] Studia z estetyki, t. 1, 1957; S. Lem, Filozofia przypadku, 1968; M. Głowiński, A. Okopień-Sła-wińskaj. Sławiński, Zarys teorii literatury, 1975: M. Głowiński, O konkretyzacji, [w:] Style odbioru, 1977. js

Konotacja (< łac. eon — razem + no tarć = oznaczać; ang. connotation, fr. connotation, niem. Kormotatum, ros. Kounomaifufi) — 1. w —* semantyce logicznej; treść charakterystyczna nazwy, czyli zbiór cech wyróżniających, wspólnych wszystkim przedmiotom oznaczanym przez daną nazwę. Znajomość k. nazwy pozwala opatrzyć nią określony przedmiot. Inna nazwa: intensja. Por. dcaotacja, referencja, znaczenie; 2. w teorii -* składnr funkcja syntagmatyczna (-* syntagmaty-cznc relacje) pewnych klas wyrazów (lub poszczególnych wyrazów) polegająca na otwieraniu przez nie miejsca w zdaniu dla innych klas wyrazów (lub wyrazów), mających określoną formę gramatyczną lub cechę semantyczną. Np. przymiotnik konotuje rzeczownik, przysłówek. — czasownik, słowo gniady — słowo koń itd« 3. w -* stylistyce: zespół drugorzędnych i okazjonalnych cech znaczeniowych wyrazu, stanowiących zazwyczaj jego emocjonalną otoczkę, a kojarzonych z nim wskutek właściwości kontekstów. w jakich ów wyraz często się pojawia. Np. dkmA konotuje miłość, noc majową, zapach c:en> mchy iip_ 4. we współczesnej -1 semiotyce (zwłaszcza francuskiej): znaczenie drugiego stopnia.