34568 Untitled Scanned 26

0 całkiem przystojnej twarzy, ale okropnym wyrazie palców, zuchowatwego, ale językowo bezsilnego radzieckiego pisarza ze starą fajką i nowym zegarkiem, dopiero co przybyłego z Moskwy i całkowicie a groteskowo nieświadomego, w jakie wpadł towarzystwo; było tam jeszcze paru innych jegomo-ściów, którzy we wspomnieniach mieszają mi się ze sobą, z pewnością dwu lub trzech z całej tej gromady łączyły z Niną bliskie stosunki. Była jedyną kobietą przy stole -pochylała się nad nim, łapczywie ssąc słomkę, a poziom lemoniady w szklance opadał z jakąś dziecinną szybkością

1 dopiero kiedy zabulgotała i zapiszczała ostatnia kropla, Nina odsunęła językiem słomkę, wtedy udało mi się w końcu złowić jej spojrzenie, którego uporczywie szukałem, wciąż nie mogąc pogodzić się z faktem, że miała już czas zapomnieć o tym, co zdarzyło się rano - zapomnieć tak dokumentnie, że napotkawszy mój wzrok, odpowiedziała obojętnym pytającym uśmiechem i dopiero przypatrzywszy mi się dłużej, zrozumiała nagle, jakiego uśmiechu oczekuję w odpowiedzi. Tymczasem Ferdynand, jako że damy opuściły na pewien czas estradę,

(idsuwając instrumenty jak meble,.smakowicie przeniósł uwagę swoich kompanów na jedzącego obiad w odległym kącie sali staruszka, który - jak to niektórzy Francuzi miewają w zwyczaju - z tego czy innego powodu nosił w klapie czerwoną wstążkę czy coś podobnego i którego siwa broda wraz z wąsami tworzyła przytulne żółtawe gniazdko dla mokrych, żarłocznie żujących ust. Paradne stroje starczego wieku nie wiedzieć czemu zawsze bawiły Ferdynanda.

Nie zatrzymałem się w Paryżu na dłużej, ale tydzień wystarczył, by między mną a nim zawiązało się fałszywe kumplostwo, które z takim talentem potrafił ludziom wmawiać. Później okazałem się nawet przydatny dla niego: wytwórnia, w której pracowałem, zakupiła prawa do ekranizacji jednego z jego bardziej zrozumiałych opowiadań, a on wyżywał się zamęczając mnie telegramami. W ciągu tych lat w tym czy innym miejscu, co jakiś czas witaliśmy się promieniejąc radośnie na swój widok, ale nigdy nie czułem się w jego obecności swobodny, i tego dnia w Fialcie również poczułem dobrze znaną depresję, dowiedziawszy się, że grasuje w pobliżu; jedno wszakże mnie pocieszało: klęska jego ostatniej sztuki.

I oto już szedł w naszą stronę, ubrany w absolutnie nieprzemakalny płaszcz z paskiem i klapami na kieszeniach, z przewieszonym przez ramię aparatem fotograficznym, w butach na podwójnych gumowych podeszwach, posysając z niewzruszonym spokojem, który miał być zabawny, lizak na długim patyku, ową specjalność Fialty. Obok niego szedł elegancki, lalkowaty, zarumieniony Segur, miłośnik sztuki i kompletny idiota; nigdy nie udało mi się odkryć, do czego był Ferdynandowi potrzebny; ciągle słyszę, jak Nina z jękliwą tkliwością, która do niczego jej nie zobowiązywała, woła: „Och, on jest taki kochany, ten Segur!" Zbliżyli się, wylewnie przywitaliśmy się z Ferdynandem, starając się włożyć w uścisk dłoni i klepnięcie po plecach możliwie najwięcej wigoru, z doświadczenia bowiem wiedzieliśmy, że to w istocie już wszystko, choć udawaliśmy, że to dopiero wstęp do czegoś więcej; zawsze tak to wyglądało: po okresie rozłąki spotykaliśmy się przy akompaniamencie w podnieceniu strojonych instrumentów, pośród jowialnego harmidru, w zgiełku zajmujących swoje miejsca uczuć, ale bileterzy zamykali drzwi i nikogo więcej już nie wpuszczano.

Segur poskarżył mi się na pogodę, z początku nie zrozumiałem, o czym mówi: nawet jeśli wilgotną, szarą, cieplarnianą istotę Fialty można było nazwać „pogodą", to znajdowała się ona równie wyraźnie poza sferą ewentualnych przedmiotów konwersacji, jak na przykład szczupły łokieć Niny, który trzymałem pomiędzy palcem wskazującym i kciukiem, albo upuszczony przez kogoś kawałek folii, błyszczący w oddali na środku brukowanej kostką ulicy.

Cała nasza czwórka szła dalej, a na widnokręgu wciąż majaczyły jakieś zakupy.