56836 IMGP0768

14

14

Ctftt l. W stronę normy zdrowotni

Dmochowska - Dyslektycy jako kategoria stygmatyzowana

Gdy zwróciłem się z prośbą o wydłużenie tego czasu (czasu na sprawdzian - przyp. aut.), to usłyszałem, żebym się nie wymądrzał i nie wychylał, tylko robił to, co do mnie należy. (Jakub, lat 15)

Nauczycielka matematyki powiedziała, że jej nie obchodzi moja opinia o dysleksji. Uczy już trzydzieści lat i ma doświadczenie z takimi jak ja .symulantami¹: „Tą swoją dysleksją możesz się zasłaniać na języku polskim, ale nip u mnie. Ten, kto cię badał, to chyba oczu nie miał... Tak brzmiały jej słowa. (Wojtek, lat 15)

Niektórzy nauczyciele są złośliwi, zwłaszcza taka jedna, nazwiska nie powiem, ciągle mi dokucza. Kiedyś powiedziała, że ja to do nauki się nie nadaję, może do małżeństwa, ale i to nie jest pewne. Kto by zechciał takiego „leniwca”? (Ania, lat 14)

...słyszę tylko, że opinia o dysleksji nie zwalnia od pracy, ale przeciwnie, mam pracować więcej niż inni.. Mam ochotę krzyczeć, że przecież się nie lenię, ale kogo to obchodzi? (Kasia, lat 14)

Ciągle powtarzają (rodzice - przyp. aut.), że bez dobrego wykształcenia nic nie osiągnę w życiu, więc muszę ciężko pracować. Dla nich moje kłopoty są jedynie wynikiem lenistwa. (Jakub, lat 15)

Mama nie urnie mi pomóc w lekcjach, mówi, że to dla niej za trudne, bo dawno temu uczyła się i zapomniała (...) Nie ma za wiele czasu, bo późno wraca z pracy. (Paweł, lat 14)

Z powyższych wypowiedzi wynika, że uczeń dyslektyczny często sam musi sobie radzić ze swoimi problemami i nie ma wystarczającej pomocy na terenie szkoły. W opinii wielu uczniów, trudno znaleźć wsparcie i zrozumienie u nauczycieli, którzy żądają od nich większej samodzielności. Wynika stąd, że brak jest chęci wzajemnego zrozumienia, co niekorzystnie wpływa na relację uczeń-nauczyciel.

Niekiedy uczeń spotyka się z lekceważącym stosunkiem nauczvciela, który nie dostrzega jego wysiłku, podejrzewa o lenistwo i brak chęci, a także nie respektuje wskazań zawartych w opinii o dysleksji. Przyczynami takich zachowań według badań A. Tomaszewskiej³⁵ są głównie: zbyt liczna klasa, przeładowany program oraz brak specjalistycznego przygotowania³⁶.

Nauczyciele uważają, że uczniowi dyslekj pomagać rodzina. Szkoła próbuje obarczyć r) powodzenie ich dziecka. To rodzice, zdanieij dziecku, pilnować odrabiania lekcji i codiM na zajęcia. Często rodzice z różnych powod zawsze potrafią pomóc, są zapracowani, j postępów, mimo ich pomocy. Zdarza się, żj dziecka, brakuje im wiedzy i nie czują sj a także nie wiedzą o potrzebie specjalisty dziecka, jest też problemem jego otoczeni! Czasem duże wymagania i wygórowane w stanie sprostać, prowadzą do licznych 1 W zdecydowanej większości, to jednak mienia.

Niezmiernie ważnym czynnikiem na szkolna. Niektórzy uczniowie dysl niesprawiedliwie oceniana - są zdani siłku i chęci. Konfrontacja oceny z v wywoływać w uczniu poczucie goryc niekorzystnie rzutują na psychikę uc własne możliwości, a nawet do spadki Dla kształtowania obrazu samej i etykietki nadane nam przez osoby re dysponują władzą i autorytetem nastawienie i negatywne opinie ni „ja” i prowadzą do zaniżonej samo¹ etykietka jest skłonny do zachowy w etykiecie, zaczyna też postrzj otoczenie stygmatu (a więc katd zgodny z tym stygmatemj.H nauczycieli często prowadzi! usuwając dialog. Poza tymi którego skutki mogą być w¹ zostały przykładowe odpema samooceny i naznaczenia pra

Ta etykietka jest dla mnW

1

   ^{do nauki dziecka z} dysleksją rozwojową..., op. cit., s. 92.