229 (14)

a w dalszej kolejności oznaczać je za pomocą chromatografii gaz-ciecz, b) Oznaczanie nienasyconych estrów cis i trans bez nasyconych estrów metylowych.

W celu odtworzenia warunków analizy, takich jak w poprzednim przypadku, do mieszaniny wyjściowej dodaje się nieco nasyconego estru, jak np. stearynianu metylu.

Powyższa metoda oznaczania umożliwia rozróżnienie i oznaczenie kilku estrów monoetyJenowych cis lub trans zawartych w mieszaninie, nawet jeżeli łańcuchy węglowe różnią się długością (16-24 atomów węgla).

Literatura

tu Stah! E., Chemikcr Z tg., 82, 323 (1958).

[2]    Wasicky R., Anat. Chem., 34, 1346 (1962).

[3]    M. N. Polygram, Macherey Nagel et al., Duren-Germany.

[41 Desage Die, Heidelberg, NRF.

15] Mottier M., Potterat M., Anat. Chim. Acta., 13, 46 (1955).

[6] Dr. Petrowitz H. Berlin (prywatny komunikat).

(7j Stahl E., Arc/i. Pharm., 292, (64), 411 (1959).

{8) Wicland T., Luben G., Dctermann H., Experientia, 18, 430 (1962).

{9] Stahl E., Perfumerie u. Kosmetik, 39, 564 (1958).

[10]    Feigl F., „Spot Tests in Organie Analysis”, Eisevier, Amsterdam 1960.

[11]    Langes, „Constant Humidity Chemistry and Physics Chemical”, 32nd Ed., Rubert Publishing Co., Cleycland, Ohio, str. 2093.

[12]    „Diinnschicht Chromatographie nach E. Stahl”, E. Merck A. G„ Darmstadt 1962.

[13]    Brockmann H„ Schodder H„ Ber., 74, 73 (1941).

[14]    Hcsse G., Daniel, Wohlleben, Angew. Chem., 64, 105 (1952).

[15]    Kteichert M., Mutschler, Rochelmeyer, Dtsch. Apolheker Zgt., 100, 293 (1960).

[16]    Cramer F., „Papier Chromatographie”, 5 wyd., Verlag Chemie, Weinheim/ Bergstr., 1962.

[17]    Polland F. H„ McOmie J. F„ „Chromatographie Method of Inorganic Analysis”, Butterworth, London 1953.

[18]    Pfeil E„ Z. anal. Chem., 146, 241 (1955).

[19]    Pfeil E„ Friedrich A., Wachsmann T., Z. anal. Chem., 158, 429 (1957).

[20] Seiler H„ Seiler M„ Helv. Chim. Acta, 43, 1939 (1960).

[21] Seiler H„ Rohrweiler W„ He!v. Chim. Acta, 44, 941 (1961).

[22]    Pelt J. M„ Younos, Mayou, Ann. pharm. franc. 25, (1), 59 (1967).

[231 Waldi D., Schnackerz K„ Munter F„ J. Chromatogr., 6, 61 (1961).

Automatyczna aparatura chromatograficzna

Widoczna od kiiku ial zwiększająca się częstotliwość przeprowadzania analiz chromatograficznych doprowadziła do produkcji aparatury realizującej automatyzację procesów chromatograficznych. W szczególny sposób rozwinęła się produkcja aparatury do przeprowadzania automatycznej analizy mieszanin aminokwasów występujących w hydrolizatach białkowych lub w płynach biologicznych. Aparaty tego typu są stosowane w przypadku większości analiz klinicznych oraz w laboratoriach zajmujących się badaniem struktury' białek- Ogólnie, rozdział opiera się w takich przypadkach na zastosowaniu wymieniaczy jonowych.

7.1. Autoanalizator aminokwasów

Jak widać na rys. 7.1a i l.lb można w nim wyróżnić następujące części.

Kolumny

Najczęściej są stosowane jednocześnie dwie kolumny. Większa kolumna (60x0,9 cm) jest przeznaczona do rozdziału obojętnych lub kwaśnych aminokwasów, podczas gdy mniejsza kolumna nadaje się do rozdziału

229