Chemia rep05

PODSTAWOWE POJĘCIA CHEMICZNE

Pojęcie	Wyjaśnienie
Masa cząstki poruszającej się z prędkością V (m)	_ m 0 gdzie: ^1,1 2 m - masa spoczynkowa -J _ ^V V - prędkość cząstki C ^2 C - prędkość światła w próżni
Wielkość	Jest pojęciem jednoznacznie opisującym własności materii (opis jakościowy i ilościowy). Wielkości dzieli się na intensywne oraz ekstensywne. Przykładem wielkości intensywnych jest ciśnienie i temperatura (wartość nie zależy od ilości substancji). W przypadku wielkości ekstensywnych wartość zależy od ilości substancji.
Energia	Jest to wielkość fizyczna, która charakteryzuje zdolność obiektów do wykonania pracy. (Określa kwantowe miary różnych form ruchu materii) W makroświecie używaną jednostką jest dżul (J) a w mikroświecie elektrowolt (ev).
Substancja chemiczna	Jest to zbiór atomów, które są połączone wiązaniami chemicznymi.
Substancja czysta	Jest to substancja posiadająca okresowe własności fizyczne i chemiczne (np. temperaturę topnienia). Substancje można podzielić na proste i złożone. Substancjami prostymi są pierwiastki a substancjami złożonymi są związki chemiczne. Substancje czyste dzielimy na: -    substancje małocząsteczkowe -    substancje metaliczne -    substancje jonowe -    substancje wielkocząsteczkowe. Substancje małocząsteczkowe charakteryzują się niską temperaturą topnienia i wrzenia, są rozpuszczalne w nie polarnych rozpuszczalnikach. Przykładem jest tlen, woda oraz gazy szlachetne. Substancje metaliczne charakteryzują się dobrym przewodnictwem elektrycznym i cieplnym. Są ciągliwe i kowalne. Przykładem jest miedź, wolfram. Substancje jonowe charakteryzują się dość wysoką temperaturą topnienia, są na ogół rozpuszczalne w wodzie, a w postaci roztworu są dobrymi przewodnikami prądu elektrycznego. Przykładem jest siarczan wapnia, chlorek sodu. Substancje wielkocząsteczkowe można podzielić na: -    przestrzenne polimery (diament) -    płaskie polimery (grafit) -    liniowe polimery (siarka)

II. Struktura elektronowa atomów

1. Budowa atomów a widma atomowe

Problem interpretacji widma emisyjnego atomu wodoru został rozwiązany przez ucznia Rutherforda, fizyka duńskiego - Bohra, który wykorzystał i połączył dwa główne wówczas nurty w fizyce:

-    teoretyczny, reprezentowany przez fizyków niemieckich - Plancka i Einsteina;

-    eksperymentalny, reprezentowany przez fizyków angielskich -lliomsona i Rutherforda.

Bohr zaproponował model atomu wodoru, który zawierał dodatnio naładowane jądro. Do interpretacji ruchu elektronu dookoła tego jądra, oprócz klasycznych pojęć mechaniki i elektrodynamiki, Bohr wprowadził teorię kwantów Plancka.

Według tej teorii wymiana energii promienistej następuje w kwantach (fotonach) o wielkości h • v. Energia takiego kwantu jest proporcjonalna do częstotliwości (v) drgań fali promieniowania i można wyrazić ją równaniem:

E = h • v

gdzie:

h = 6,625 • 10‘³⁴ J • s - stała Plancka,

v - częstotliwość drgań źródła wysyłającego falę elektromagnetyczną.

Pochłanianie i wysyłanie promieniowania może się odbywać tylko całymi kwantami. Gdy atom wyśle kwant promieniowania, to jego energia musi się zmniejszyć o energię kwantu. Przypuśćmy, że energia elektronu wynosi E₃ przed emisją kwantu, a E₂ po emisji, wówczas:

^E3~^E2 ^{= h V}

7