syntezy całokształtu formy artystycznej. Oczywiste są w twórczości de La Toura wpływy Caravaggia. Inna od oficjalnego nurtu jest także twórczość braci Le Nain, malarzy scen rodzajowych z życia wsi (Rodzina chłopska, Chłopi przy wieczerzy). W swych dziełach realistycznie odtwarzali codzienne, pełne trudu życie wsi takie, jakim ono jest w swych zwykłych przejawach. Jest to życie pełne prostoty, niełatwe, często smutne. Sugeruje to powtarzająca się w obrazach gama ściemnionych, zszarzonych barw.
Także inny jest Jacąues Callot - rysownik, grafik, twórca akwafort. Podpatrywał na gorąco sceny z życia i odtwarzał je z pasją reportera. Najbardziej znany jest cykl akwafort Nieszczęścia wojny - pierwsze przed Goyą ujęcie wojny jako największego nieszczęścia ludzkości.
Artystą o najbardziej „gorącym sercu” był rzeźbiarz Pierre Puget, który po pobycie w Rzymie nawiązywał do dzieł Berniniego. Dzieła Pugeta pełne są gwałtownego ruchu, dramatycznego napięcia, uczucia, dynamiki, a nawet romantycznej ekspresji. Inspirował się bezpośrednio naturą, studiując ciała robotników portowych, by zdobytą wiedzę wykorzystać potem w dziełach o tematyce mitologicznej czy historycznej (Milon, Perse-usz i Andromeda, płaskorzeźba Aleksander Wielki i Diogenes). Puget nie podobał się na dworze królewskim. Znamiennym dla charakteru sztuki francuskiej jest brak uznania w kraju dla tego prawdziwie barokowego artysty.
Trzeba też tu wspomnieć o wybitnym pejzażyście - Claudzie Lorrainie. Jego dzieła odznaczają się melancholijną i tajemniczą nastrójowością. W przeciwieństwie do Poussina zasadnicze znaczenie ma w nich światło, przenikające i stapiające wszystkie formy.
Odmienność narodowej szkoły francuskiej w stylu baroku od innych katolickich krajów Europy może zastanawiać. Dobrze więc jest wiedzieć, że