Tezę tego twierdzenia można zapisać krótko: div(rotF) = 0.
Pole wektorowe F, które jest jednocześnie bezwirowe i bezźródłowe nazywamy polem harmonicznym. Potencjał tego pola spełnia równanie: Acp=0 (równanie Laplace’a).
2. div((pF) = cpdivF + Fgrad(p;
3. rot(cpF) = (protF + Fxgradcp;
4. div(FxG) = GrotF - F rotG.
Jeśli pola skalarne cp i \j/ oraz pola wektorowe F i G są klasy C1, to zachodzą następujące równości: 1. grad(cp\|/) = (pgrady + ygradtp
Niech funkcja f: D->9t2, gdzie D<=912 będzie ograniczona.
Dzielimy obszar D na n rozłącznych części Dj (1=1,.... n)
(P,Q)eDj
Zakładamy, że podział obszaru D jest
o średnicach §j = sup d(P, Q) i polach Ag*.
normalny, tzn. max8i—— >0.
Z każdego Dj wybieramy dowolny punkt Pj(Xi,yj)
n
Jeżeli przy dowolnym podziale normalnym obszaru D i przy dowolnym wyborze punktów Pj ciąg (sn) ma granicę właściwą to granicę tę nazywamy całką podwójna z funkcji f po obszarze D
i oznaczamy symbolem: JJf(x,y)dxdy lub krótko JJfda (samą funkcję f nazywamy całkowalną w
D D
sensie Riemanna w obszarze D).
MAT2 Mechatronika Jan Nawrocki
25