291

skrawków tkanek przy użyciu testu iF pozwala otrzymać szybkie rozpoznanie.

Izolowanie wirusa z krwi i narządów uzyskuje się w pierwotnych i wtórnych hodowlach komórek kota. Z uwagi na powinowactwo zarazka do komórek w fazie mitoz najlepsze wyniki uzyskuje się, inokulując hodowle w 2 3 godziny po ich założeniu lub już w trakcie ich zakładania. CPE jest najwyraźniej zaznaczony po 4—5 dniach, po czym w większości hodowli następuje regeneracja warstwy komórek (nic ma to miejsca, jeżeli materiał badany zawierał bardzo duże ilości wirusa). Dlatego konieczne jest barwienie hodowli, co pozwala w- przypadku dodatnim — wykazać obecność wcwnątrzjądrowych ciałek wtrętowych. Stwierdzenie zakażenia, a zarazem identyfikację wirusa, umożliwia test IF.

Próbę biologiczną można wykonać na wrażliwych kotach, jednak zakażenie przebiega często bezobjawowo lub w postaci łagodnej, natomiast pełną wrażliwość na zakażenie zarówno doustne, jak i parenteralne z rozwojem objawów klinicznych wykazują nowo narodzone fretki.

Badanie serologiczne

Stosowany jest odczyn SN ze 100—300 dawkami TCID₅₀ wirusa we wtórnych hodowlach komórek nerki kota w- probów-kach Lcightona ze szkiełkami nakrywkowymi. Barwi się je w 4 dniu po zakażeniu i bada na obecność ciałek wtrętowych lub testem IF.

Maksymalne miana u zakażonych zwierząt mogą osiągać wartości 1000—10000, u szczepionych żywą atenuowaną szczepionką 1000—5000. a inaktywowaną    10—200 po jednorazowym uodpornie

niu (rewakcynacja może powodować wzrost miana). Miano u kociąt w' 24—48 godzinie po urodzeniu jest takie jak u matek; wyższe niż 30 skutecznie chroni kocięta przed sztucznym zakażeniem dużymi dawkami zjadliwego wirusa.

Piśmiennictwo. 1. COTTRAL G. K. (red.): Manuał of slandardized methods for vetcri-nary microbiology. Comstock Cornell Univcrsity Pres*. Ithaca 1978. — 2. SHKN D. T.. WARD A.C.S., GORHAM J. R.:-Am. J. Vct. Res. 47. 2025_; 1986.

Wirus zapalenia jelit norek

Zarazek ten wykazuje znaczne pokrewieństwo antygenowe z wirusem panleukopenii kotów' i być może stanowa tylko jego odmianę, pobiera się więc tc same próbki. Przy badaniu zwierząt na nosicielstwo i siewstwo wirusa, które trwać może co najmniej przez rok po zakażeniu, przesyła się kał zwierząt.

Wykazywanie obecności wirusa jest następujące. Bezpośrednie stwierdzenie zarazka w próbkach kału możliwe jest za pomocą odczynu hemaglutynacji, testu ELISA oraz mikroskopii elektronowej. W badaniach doświadczalnie doustnie zakażonych norek wykazano, że odczyny HA i ELISA umożliwiają wykrycie wirusa do około 6 dnia po zakażeniu, później wyniki były ujemne (natomiast w obrazie elektronom ikrosko-powym widoczne były wiriony, chociaż w mniejszej liczbie). Jest to następstwem pojawiania się około 6 dnia lokalnych przeciwciał kałowych wiążących wirus. Dlatego Shen i wsp. zwracają uwagę na konieczność badania próbek kału w różnych okresach przebiegu choroby w fermie w celu wykrycia wirusa, zanim pojawią się lokalne przeciwciała żołąd-kowo-jclitowe.

Opis wykonania testu ELISA i interpretację wyników podano na str. 47.

Do odczynu HA (wg Shena i wsp.) sporządza się 10% zawiesinę kału na boranowym buforowym płynie fizjologicznym o pH 6,2. zawierającym 0,1% albuminy surowicy bydła (ten płyn służy też jako rozcieńczalnik wszystkich komponentów używanych zarówno w HA, jak i HI). Po energicznym wstrząśnięciu zawiesin wiruje się je przy 500 g przez 10 minut. Do supernatantu dodaje się 1/10 objętości chloroformu, mocno wstrząsa, pozostawia się dla odstania na 10 minut, po czym wiruje przy 300 g przez 15 minut Supernatant używa się do HA.

W mikroicścic sporządza się jego 2-krotnie wzrastające rozcieńczenia, od 1:2, w ilości 0,05 ml i dodaje do każdego po 0,05 ml 1 % zawiesiny krwinek małpy r/iesws. Wynik odczytuje się po 4 godzinach trzymania zawiesiny w 4"C. Uważa się go za dodatni, jeżeli miano wynosi 1 :80 i jest hamowane przez dodatnią surowicę diagnostyczną. Te wymagania są uzasadnione tym, że w próbkach kału są pewne ilości nieswoistych hemaglutynin.

Izolację wirusa wykonuje się przez namnożenie badanego materiału w pierwotnych i ciągłych liniach komórek nerki kotów, a identyfikację — za pomocą HI i SN.

Piśmiennictwo. 1. COTTRAL G. E. (red.): Manuał of standardized methods for veterinary microbiology. Comstock CornclI Unńcrsity Press, Ithaca 1978. — 2. SHF.N D.T.. WARD A.C.S.. GORHAM J.R.: Am. J. Vet. Res. 47, 2025. 1986.

291