294 295 (2)

Właściwości DF: — dawka o średniej mocy daje krótkotrwały (15 sek.) efekt dynamiczny, odczuwany przez pacjenta jako wrażenie „wibracji". Bezpośrednio po włączeniu prąd szybko pokonuje opór skóry, przez co zwiększa się jego moc w obwodzie zabiegowym. Zwiększanie dawki mocy prądu, zwłaszcza nagłe, może wywołać skurcz tężcowy. Prąd jest inhibitorem, szybko daje działanie znieczulające, podnosząc wartość progu pobudliwości i progu bólu. W czasie zabiegu należy stale, lecz nieznacznie zwiększać dawkę prądu, gdyż szybko może wystąpić objaw „inhibicji wtórnej" (przyzwyczajenia), który może ograniczać efekt znieczulenia i osłabiać efekt moto-ryczny.

Wskazania: stany bólowe, przeczulica. Prąd DF stosujemy przeważnie przed podaniem innych prądów DD.

2. „MF" [monophase fixe) — tzw. „raonofaza stała" — jest prądem stałym impulsowym przerywanym (wytworzonym z dodatnich

ms ms

Ryc. 170. MF — „monofaza stała"

wychyleń prądu sinusoidalnego zmiennego o częstotliwości 50 Hz). Uzyskujemy go przez prostowanie jednopołówkowe. Częstotliwość prądu wynosi 50 impulsów/sek. Czas impulsu wynosi 10 ms; czas przerwy 10 ms. (Ryc. 170).

Właściwości MF: efekt dynamogeniczny jest wyraźniej zaznaczony i bardziej trwały niż przy DF. Pacjent podczas przepływu prądu wyraźnie odczuwa wibracje. Zwiększenie mocy prądu powoduje skurcze mięśniowe. Efekt motoryczny jest większy niż przy prądzie DF. W czasie zabiegu natężenie prądu samoistnie nie wzrasta, ponieważ prąd nie zwiększa przewodnictwa skóry. Odczyn inhibicji jest opóźniony, przez co efekt znieczulający prądu jest trwalszy niż przy DF. Inhibicja wtórna jest również opóźniona, przez co przyzwyczajenie na bodźce prądu nie zaznacza się tak szybko. Efekt motoryczny może się osłabić po 30—40 sek., lecz nieznaczne zwiększenie natężenia prądu przywraca go ponownie. Stosując zabieg należy uzyskać skurcze mięśni, jednak bez objawów bólu.

Wskazania: Prąd ma zastosowanie w stanach bólowych (nerwobólach), lecz po uprzednio podanym DF, aby uzyskać utrwalenie działania znieczulającego. Działa tonizująco na układ mięśniowy.

3. „RS" — (rythme syncope) — „rytm synkopowy" — jest odmianą prądu monofazy stałej, składa się z przepływu prądu MF

w ciągu 1 sekundy i przerwy o czasie 1 sek. Prąd posiada działanie dynamogeniczne, wywołuje silne skurcze mięśniowe. Objaw inhibicji jest zasadniczo osłabiony lub zniesiony i wystąpić może tylko wówczas, gdy czas przepływu prądu jest przedłużony, a więc w postaci przyzwyczajenia, czyli inhibicji wtórnej. (Ryc. 171).

A

Wskazania: używamy prądu RS do stymulacji mięśni i elektrodia-gnostyki.

4. „CP” — (module en courtes periodes) — tzw. „krótkie o k r e-s y". Modulacja prądu polega na zmianie częstotliwości impulsów w krótkich okresach czasu. Prąd CP składa się z monofazy (MF) i difazy (DF) następujących po sobie bezpośrednio. Czas przepływu każdego z nich wynosi 1 sekundę. Zmiana rodzaju prądu daje kolejną zmianę częstotliwości, przy czym czas każdego impulsu (10 ms) i wartość jego amplitudy pozostają jednakowe.

Zmiana częstotliwości zwiększa efekt dynamogeniczny, a równocześnie zmniejsza lub znosi efekt inhibicji wtórnej. Inhibicja może wystąpić wyjątkowo i tylko wówczas, gdy czas zabiegu zostanie przedłużony. (Ryc. 172).

Ryc. 172. CP — modulowany — „krótkie okresy”

Wskazania: atonie mięśni, zesztywnienia stawowe, stany pourazowe z obrzękiem (distorsio), zaburzenia troficzne, odmrożenia. Nie należy stosować CP w okolicy powłok jamy brzusznej, gdyż jelita, zbudowane z włókien mięśni gładkich, mogą reagować bolesnym skurczem.

5, _>(lp” — (modulć en longues periodes) — tzw. „długie okre-s y". LP — jest to modyfikacja złożona z prądu difazy i monofazy, lecz czas przepływu dla każdej odmiany jest dłuższy (12—16 sekund). Amplitudy impulsów są równe. Ciągłość przepływu prądu zostaje zachowana. Ponieważ okres czasu przepływu prądu (12—16 sek.) dla każdej czę-

295