Doświadczalnie ustalono, że DNA izolowany z różnych komórek wykazuje różną gęstość. która zależy od procentowego względnego stężenia zasad G oraz C. Oznaczając tę ostatnią wielkość przez Ol<t.Cr gęstość DNA (p^) można wyznaczyć z empirycznej zależności:
Stosując tę metodę, można rozdzielić natywny DNA od /.denaturowanego (różnica gęstości 20 kg/m').
Dla rozdziału składników mieszaniny różniących się stałą sedymentacji stosuje się tak zwany gradient izokinetyrzny. Formuje się go w probówce wirnwnic/cj z roztwx>rów sacharozy, krzemionki lub żelu. Zwykle stosuje się liniowy gradient gęstości sacharozy o stężeniu 5-20% lub 15-30%. Wirowanie w gradiencie izoki-nctycznym umożliw ia określenie współczynnika sedymentacji i cifZaru cząsteczkowego. Jeżeli zawiesina posiada składnik o znanej wartości s, (standard wewnętrzny). to po wirowaniu, oznaczając położenie składników mieszaniny odpowiednio przez r, i r>. otrzymujemy:
lub na przykład dla RNA
IL. | |
ri | |
.to) | |
s2t *•> |
W |
pk* tummr - tttpftk/yaniki **ó\n*i**cr narm*li/i>«anr wt$tyetn lemęcrmwy JOT i »ody
Ten sposób umożliwia oznaczenie współczynnika sedymentacji lub średniej masy cząsteczkowej dla określonego rodzaju biopolimeru w formie zależności względnej s,/j2. Korzystając z równania (12 8). otrzymuje s»ę bezwzględną wartość M. Oprócz wartości współczynnika sedymentacji konieczna jest znajomość współczynnika dyfuzji D. który można wyznaczyć z pierwszego prawa Ficka lub z pomiaru wielkości rozmycia granicy w szczególnych warunkach wirowania 12.2J. Klcktroforeza
Elektroforeza należy do zjawisk elektrokinetycznych i polega na wędrówce cząstki fazy rozproszonej obdarzonej ładunkiem w polu elektrycznym. Szybkość przemieszczania się cząstki zależy przede wszystkim od stosunku ładunek/masa. ale zależy też od konformacji polimeru przy stałym natężeniu pola. Wielkością referencyjną występującego zjawiska jest ruchliwoić elektroforrtyczna. która określa prędkość przemieszczania się cząstek na jednostkę natężenia pola:
308
v