30 (614)

30

Rys. 1.20. Podziałka poprzeczna w skali 1:2 000; D = 182,5 m

■    błędami materiałów wyjściowych, na podstawie których sporządza się mapy,

■    błędami naniesienia punktów na pierwoiysie mapy, w tym punktów osnowy pomiarowej,

■    błędami znaków umownych przedstawionych w skali mapy,

■    deformacją materiału kreślarskiego użytego do sporządzenia pierworysu mapy i zniekształceniami powstałymi przy drukowaniu map.

Dokładność pomiarów terenowych (bezpośrednich lub fotogrametrycznych) jest zawsze tak dobierana, aby spełniała wymagania dla określonej skali mapy.

Na dokładność kartowania, czyli sporządzenia rysunku mapy zwanej pierwo-rysem, składają się: dokładność naniesienia siatki układu współrzędnych, punktów osnowy geodezyjnej oraz punktów konturów sytuacyjnych. Instrukcja 0-2 Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii (GUGiK), Warszawa 1978 określa, że dokładność naniesienia na pierworysie mapy punktów osnowy geodezyjnej nie powinna przekraczać 0,15 mm, a punktów sytuacyjnych 0,6 mm.

Dokładność, z jaką możemy wykonać pomiary na mapie, jest zależna w znacznej mierze od sposobu tego pomiaru. Przy odczytywaniu współrzędnych punktu za pomocą koordynatografu dokładność ta wynosi od 0,01 mm do 0,1 mm, przy pomiarze współrzędnych punktu za pomocą cyrkla i podziałki lub przy pomiarze długości odcinka uzyskuje się dokładność w granicach 0,5 mm.

W dość istotny sposób obniża dokładność kartometryczną mapy deformacja materiału, na którym sporządzono ją lub wydrukowano, spowodowana głównie zmianą temperatury i wilgotności powietrza. W celu wyznaczenia wielkości deformacji arkusza mapy wykonuje się pomiary liniowe arkusza i porównuje je z