310 311 (2)

1	1 2	3	4	^5
Migreny (z powodu	Zwój szyjny górny . . . .	DF	słaba	1—2
zaburzeń naczyniowych)	oraz na okolicę przyuszną szczęki górnej......	DF	słaba	1—2
	i skroniową (gałąź tętnicy skroniowej) ......	DF	słaba	1—2
Póipasiec (herpes zoster): Póipasiec (w obrębie nerwów międzyżebro-	Przestrzenie międzyżebrowe (kilka ustawień).....	CP	słaba	po 2
wych) Póipasiec (w obrębie nerwu trójdzielnego)	Na przebiegu gałęzi nerwu trójdzielnego (po kilka ustawień) .........	CP	2—3 słaba	po 1

DIATERMIA DŁUGOFALOWA

CHARAKTERYSTYKA OGÓLNA

Prąd zmienny o częstotliwości od 1 do 3 milionów okresów (Hz) na sekundę i odpowiadającej mu długości fali od 300 do 100 m nazywamy prądem diatermicznym długofalowym. Zaliczamy go do prądów wielkiej częstotliwości.

Zasadniczą właściwością prądu diatermicznego długofalowego jest wytwarzanie ciepła w tkankach. Prąd nie wywołuje skurczów mięśnia ponieważ jego wielka częstotliwość nie posiada właściwości stymulującej układ nerwowo-mięśniowy.

Prąd diatermiczny jest prądem przewodzenia. Przepływając przez tkanki o różnym oporze wybiera on drogę o oporze mniejszym. Gęstość prądu podczas jego przepływu przez obiekt przegrzewany nie jest równomierna i stopień przegrzania tkanek może być niejednakowy oraz w dużym stopniu zależny od wzajemnego układu oporów.

Aparat wytwarzający prąd diatermiczny długofalowy nazywamy diatermią długofalową. Zależnie od typu budowy obwodu wytwórczego aparaty mogą być iskiernikowe lub lampowe. W obwodzie leczniczym otrzymujemy prąd o napięciu około 1500 woltów i natężeniu do 3 ampe-rów.

W zależności od rodzaju i techniki zabiegu natężenie prądu możemy dawkować od 0,1 do 2,5 ampera.

Prąd diatermiczny długofalowy wytwarza w tkankach ciepło zgodnie z prawem Joule'a. Ilość energii cieplnej jest wprost proporcjonalna do kwadratu natężenia prądu, oporu tkanek oraz czasu trwania przepływu prądu (O = 2,24 i² r. I. cal). Im większa jest dawka natężenia prądu i czas trwania zabiegu, tym większe uzyskuje się przegrzanie tkanek. Opór, jaki przedstawiają tkanki w stosunku do prądu długofalowego jest różny. Przedstawia się on (w przybliżeniu) porównawczo dla różnych tkanek: tkanka tłuszczowa > kości wątroba >■ skóra > śledziona > nerki > mięśnie.

Stopień przegrzania tkanek zależy nie tylko od ich własnego oporu, ale również od wzajemnego układu warstw tkanek o różnym oporze w stosunku do kierunku przepływu prądu długofalowego.

Gdy układ oporów będzie równoległy, prąd o większym natężeniu przepłynie przez tkanki o mniejszym oporze i wytworzy w nich silniejsze przegrzanie.

311