510
znajdujemy
Formula (XIII. 15) określa w poglądowy sposób, że naprężenie w łopatce zależy od gęstości materiału Qm, odniesionej długości łopatki l/d oraz od prędkości obwodowej u.
Inną wygodną niekiedy formę wzoru (XIII. 14) otrzymujemy wprowadzając pola powierzchni osiowej zajmowanej przez łopatki
5 = ndl.
(XIII.16)
Zauważmy, że
n
co uwzględnione we wzorze (XIII. 14) daje
(XIII.17)
Wzór ten wskazuje, że naprężenie a, jest wprost proporcjonalne do powierzchni S. Związek ten ma ważne znaczenie przy projektowaniu ostatniego stopnia turbiny kondensacyjnej.
Wreszcie pisząc
S = n(rj—rj)
otrzymamy czwartą odmianę wzoru (XIII. 14):
o, = iem-w2(r?-r3.).
(XIII.18)
(XIII.19)
z której skorzystamy omawiając obliczanie naprężeń w łopatkach długich.
Pizy kład 1. Obliczyć naprężenia rozciągające w łopatce cylindrycznej przyjmując: d = 1 m, l/d — 0,25, czyli / = 250 mm, n = 3000 obr/min, Qm = 8000 kg/m3 (stal).
Ze wzoru (XTII.4) wynika
a, = jifa&to* = --8000-0,25-1-314* -98,6-10* Pa =98,6 MPa.
Przykład 2. Obliczyć powierzchnię S zajmowaną przez łopatki, zakładając w = 314 rad/s (n = 3000 obr/min): g„ = 8000 kg/m3, <rdop = 200 MPa.
Ze wzoru (XIII.17)
3.2. Łopatki ścienione
Naprężenie rozrywające w łopatkach wirnikowych można zredukować, jeżeli zamiast stałego przekroju wzdłuż promienia zastosuje się ścienianie łopatek.
Obliczmy przebieg naprężeń rozrywających się w łopatce w przekroju zmiennym wzdłuż promienia (rys. XIII.12).
Rys. XIII. 12. Schemat do obliczania naprężeń w łopatce o zmiennym przekroju (ścienionej) Siła odśrodkowa elementu długości łopatki d( wynosi
(XIII.20)
dC = dnrru>2 = Qm-A(Ł)-dł;( »•„.+£)• to2.
Całkując dC w granicach od £ = x do £ = I otrzymamy silę odśrodkową obciążającą łopatkę w przekroju odległym o x od miejsca zamocowania:
Cx = L>m oj2 f -4(£)(rw + £)d£.
(XIII.21)
(•>
Wywołuje ona w przekroju Ax naprężenie rozciągające /. »
Największe naprężenie rozrywające nie musi w tym przypadku wystąpić u podstawy, zależy to od postaci funkcji /!(£).
Najprostszy przypadek /4(£) = Aw = const odpowiada łopatce cylindrycznej. Wówczas we wzorze (XIII.22) znika A(()/Ax = 1 i redukuje się on do