327 (9)

gdzie:

d_k •» »iH dl —

Wyprowadzenie zależności (16.24) znajdzie Czytelnik w pracy [2J.

Jak wynika z wzoru (16.24), wartość x jest najmniejsza przy różnicy azymutów 180 . Skuteczność stosowania dwusiecznych zmnejsza się dla różnicy azymutów

Rys. 16.12. Zastosowanie dwuucczcyJi do uuiwarm błtdów w pozycji obscrv j-wanej

Rys. 16.13. Przykład określenia pozycji z dwóch par linii pozycyjnych

■śędry liniami pozycyjnymi mniejszej niż 60*. Chcąc zatem określić pozycję z czss-icdi linii pozycyjnych jednoczesnych, dobiera się dwie pary ciał niebieskich tak usytuowane, aby różnice azymutów w parze wynosiły 180°±I5". Dwusieczną takiej pary jest linia ekwiwalentna, w przybliżeniu wotna od wszystkich błędów.

W praktyce należy dążyć do idealnej pozycji z dwóch par linii pozycyjnych, których kąt AD przecięcia dwusiecznych jest bliski 90* (rys. 16.13). Dokładność takiej pozycji wynosi

06.25)

M_ą m, ±m [Mm],

Stosowanie uproszczonego wzoru (16.25) jest dopuszczalne wtedy, gdy błędy średnie m wszystkich linii pozycyjnych są jednakowe, u różnico azymu*ów AA, mk.rczą się w granicach od 075° do 090 .

W dowolnym wypadku dokładność pozycji z czterech linii pozycyjnych w wyniku istnienia błędów pr/ypulkowych wyraża się wzorem

(16.26)

Wartość błędu systematycznego takiej pozycji można określić metodą graficzną. W punkcie przecięcia się dwusiecznych otrzymuje się pozycję obserwowaną P_t. Z tego punktu prowadzi się prostopadłe do poszczególnych linii pozycyjnych. Błąd systematyczny pozycji jest średnią arytmetyczną sumy odległości d, od pozycji obserwowanej do poszczególnych linii pozycyjnych (rys. 16.14).

327