32 (516)

32

si się na mapę za pomocą cyrkla odmierzacza i podziałki transwersalnej. Przy większej ilości punktów korzystne jest stosowanie nanośnika szczegółów. Przyrząd ten pozwala na szybkie i dokładne nanoszenie punktów na podstawie pomierzonych odciętych i rzędnych.

Szczegóły pomierzone metodą biegunową kartuje się za pomocą nanośników biegunowych. Przyrządy te pozwalają na odłożenie kąta i odległości. Mogą to być zwykłe kątomierze celuloidowe o dokładności 20’ - JO* lub dokładniejsze nanośniki kołowe z noniuszami i mechaniczne nanośniki biegunowe.

Prawidłowość skartowania szczegółów sytuacyjnych kontroluje się porównując odległości pomierzone graficznie na mapie z odpowiednimi odległościami zmierzonymi w terenie czołówki lub obliczonymi analitycznie. Średni błąd położenia punktów sytuacyjnych na pierworysie względem najbliższych punktów poziomej osnowy geodezyjnej nie może przekroczyć ±0,6 mm w skali mapy.

1.712. Kartowanie pomiarów tachimetrpcznych

Po naniesieniu ołówkiem wszystkich szczegółów sytuacyjnych_przystę— pujemy do kartowania pomiarów wysokościowych.

Pikiety nanosi się na mapę z dziennika tachimetrycznego na podstawie pomierzonych kierunków i obliczonych odległości -za pomocą nanośnika tachimetrycznego. Każdą pikietę zaznacza się na pierworysie kropką i obok wpisuje się jej numer.

Po naniesieniu wszystkich pikiet przepisuje się z dziennika tachimetrycznego na pierworys ich rzędne wysokości, wpisując je pod numerem odpowiedniej pikiety (np. w mianowniku ułamka, którego licznikiem jest numer pikiety). Naniesienie pikiet sprawdza się ze szkicami tachimetrycznymi. Pikiety oznaczające szczegóły sytuacyjne (np. drogi, rowy, zabudowania, granice)-łączy się ze sobą, otrzymując rysunek sytuacji.

Warstwiee wyznacza się za pomocą interpolacji po liniach równego spadku pomiędzy sąsiednimi pikietami, posiłkując się przy tym informacjami zamieszczonymi na szkicach tachimetrycznych. Interpolację warstwie najprościej przeprowadza się przy użyciu kalki z wykreślonymi równoległymi liniami.

Odstęp (cięcie warstwicowe) warstwie ustala się zależnie od celu zdjęcia, rzeźby terenu i skali mapy.

Po wykonaniu interpolacji łączymy wyokrąglonymi i płynnymi liniami punkty o jednakowych wysokościach. Warstwiee o pełnych metrach rysuje się linią ciągłą, zaś pozostałe - co 0,5 m i 0,25 m - linią przerywaną. Linią pogrubioną rysuje się warstwice będące wielokrotnością 5 m. Wysokości warstwie wpisuje się w miejscach ich przebiegu i na marginesach, Warstwice powinny być opisane w kierunku stolcu, a kierunek opisu równoległy do kierunku przebiegu warstwicy.

Sporządzony ołówkiem pierworys mapy sytuacyjno-wysokościowej musi być poddany weryfikacji w terenie. Wyrywkowe pomiary kontrolne mają na celu wychwycenie ewentualnych błędów i nieścisłości, które muszą być skorygo-