32 (566)

Zmienna I jest typu Byte, więc nie może przekroczyć wartości 255, tym samym nigdy nie będzie spełniony warunek wyjścia z pętli. Aby ominąć ten problem, kompilator w praktyce stosuje inny schemat działania:

Pociąga to za sobą jednak inny problem: jeżeli zmienna sterująca zostanie zmieniona w bloku instrukcji, może się okazać, że mimo przekroczenia wartości Koniec działanie pętli nie zostanie przerwane. Na koniec złóż sobie solenną obietnicę: nie będę w bloku instrukcji wewnątrz pętli for zmieniał wartości zmiennej sterującej — i dotrzymuj danego słowa. Zastanów się (możesz się posłużyć schematem blokowym), jaki będzie wynik , działania pętli:

foi I 2 to 3 do

begin

Writeln (I);

I 1+2; end;

-

Jeżeli chcesz to sprawdzić za pomocą komputera, nie zapomnij, jak się przerywa wykonanie programu. Na szczęście zmiana wartości wyrażeń Początek i Koniec wewnątrz pętli nie będzie miała wpływu na jego działanie. Wartości tych wyrażeń liczone są tylko raz, przy wejściu do pętli.

3.9. Inne rodzaje pętli

Pętla for niewątpliwie miała wiele pozytywnych cech, ale nie rozwiązywała wszystkich naszych problemów. Jej główną wadą był fakt, że już przed wejściem do pętli musieliśmy ściśle określić liczbę (skończoną) jej powtórzeń. Nie dało się w łatwy i intuicyjny sposób zrealizować za pomocą pętli for powtarzania jakiejś czynności, aż nasze oczekiwania zostaną zaspokojone. Dało się wykonywać ją raz, dwa, pięć, sto, N, ale nie „aż do skutku”. Naprzeciw naszym potrzebom wychodzą dwie inne instrukcje pętli.