36 (444)

idziemy w doktoraty, profesury, awanse, specjalizacje, dokształcanie i co tam jeszcze chcecie. Robię karierę, żeby udowodnić sobie i innym, a najbardziej rodzicom, że jestem w porządku, że jestem kimś. Paradoks polega na tym, że rodzice się rzeczywiście cieszą, a ich radość podtrzymuje moją postawę.

Chciałabym, żebyście były na kierowniczych stanowiskach. Nawet więcej, uważam, że bardzo się do tego nadajecie. Ale życzę wam, żeby te stanowiska były efektem waszej pasji i radości działania, a nie służyły do ukrycia wewnętrznej biedy. Bo wtedy ta mała, zamknięta w lochu, porzucona przez samą siebie dziewczynka przeżywa straszny głód.

A im bardziej czuje, że nie jest ważna taka, jaka jest naprawdę, tym bardziej marzy o rycerzu, który przyjdzie, weźmie ją w ramiona i pokocha, i nareszcie zrozumie. Nareszcie!

To jest tak wielka potrzeba, tak wielkie wołanie, tak ogromny głód, takie napięcie, że gdy on się pojawi i powie: „Jesteś cudowna, podobasz mi się”, to dziewczynka jakby znowu trafiła do brzucha mamusi. Nareszcie dla kogoś się liczy. Czuje się wtedy jak królowa, bogini, no po prostu Matka Boska i kochanica

36 BYĆ KOBIETĄ I NIE ZWARIOWAĆ