37

Maria Gryczkowska

Co jest potrzebne do szczęścia?

Duduś był szczeniakiem. Małym, szczęśliwym pieskiem, który mieszkał z mamusią i tatusiem w wesołym, czystym i przytulnym psim domku. Bawił się w to, co lubił. Jadł to, co lubił i robił prawie zawsze to, na co miał ochotę.

Pewnego dnia mamusia powiedziała:

-    Wiesz, Dudusiu, myślę, że nadeszła właściwa pora, żebym mogła wrócić do swojej pracy, dlatego zapisałam cię do przedszkola. Chodzą tam prawie wszystkie pieski w twoim wieku, bawią się i uczą wielu pożytecznych rzeczy. Myślę, że to miejsce ci się spodoba.

Duduś nie był specjalnie zachwycony, ale skoro mama mówi, że mu się spodoba, to może, oczywiście, tam pójść.

Pierwszy dzień bardzo mu się spodobał. Duduś bawił się w wykopywanie dziur, nosił patyki, szczekał i biegał, wąchał, przeskakiwał i tarzał się w trawie razem z innymi szczeniętami. Tylko podczas obiadu był zawiedziony - nikt nie zapytał go, co lubi i na co ma dzisiaj ochotę, tak jak to zazwyczaj robiła mamusia - i ku swojemu zdziwieniu - dostał to, co wszyscy. Zjadł jednak prawie całą porcję, gdyż po takiej ilości zajęć czuł się bardzo głodny, zostawił w miseczce tylko kości, których bardzo nie lubił. Mamusia o tym wiedziała i nigdy mu ich nie podawała, a tu pewnie nikt im nie powiedział, więc Duduś na wszelki wypadek, głośno i kilkakrotnie o tym oznajmił.

Drugi dzień też zaczął się bardzo wesoło, bo pani zainicjowała zabawę w gonienie własnego ogonka, potem były inne ciekawe zajęcia, ale do obiadku znowu podali mu w miseczce te okropne kości! No, nie! Czy nikt nie zapamiętał, że Duduś je tylko to co lubi? I dlaczego nie ma ulubionych kruchych ciasteczek, tylko jakiś ryż z mięsem? Jeszcze ryż to Duduś jakoś by przełknął, bo w domu czasem łaskawie go zjadał, zwłaszcza kiedy robili z tatusiem wyścigi, kto zje pierwszy i on, w nagrodę - ma się rozumieć, wygrywał, przecież zuch z niego, że ho, ho.

Nie, Duduś stanowczo zaprotestował:

-    Nie będę tego jadł. Nie lubię kości!

-    Ależ, Dudusiu, wszystkie pieski jedzą kości. Dzięki nim sa_t silne i sprawne, a poprzez gryzienie twardych rzeczy wzmacniają sobie szczęki i zęby - tłumaczyła mu pani.

37