40 (251)

PzKpfw III (FI) Sd Kfz 141/3 - Flammpanzer III z 26. Pułku Pancernego 26. Dywizji Pancernej w akcji, Włochy, październik 1943 roku. A PzKpfw III (FI) Sd Kfz 141/3 - Flammpanzer III tankfrom the 26th Panzer Regiment 26th Panzer Divisionin action in Italy, October 1943. [Daniele Gugliełmi]

Przewidywano, że poszczególne cele będą niszczone krótkimi „strzałami". Najskuteczniejsze było użycie miotaczy płomieni na najbliższym dystansie, do 40 metrów. Istniały dwie metody niszczenia celu, jedna polegała na podpaleniu celu, zaś druga przewidywała, że najpierw rejon celu zostanie „polany" cieczą palną, a dopiero potem podpalony. Przewidywano, że bataliony nie będą operowały samodzielnie, lecz że zostaną przydzielone do dywizji pancernej lub sporadycznie do dywizji piechoty. W regulaminie walki nakazywano, aby czołgi uzbrojone w miotacze płomieni każdorazowo były wspierane przez artylerię strzelającą ogniem na wprost lub, by operowały przy wsparciu czołgów uzbrojonych w armaty. Czołgi uzbrojone w miotacze płomieni mogły być używane tylko w przypadku wcześniejszego zniszczenia pozycji nieprzyjacielskich armat przeciwpancernych i czołgów. Było to konieczne z uwagi na to, że czołgi z miotaczami płomieni były podatne na zniszczenie (spalenie).

W szyku atakującej jednostki czołgów, czołgi z miotaczami płomieni miały posuwać się w drugiej fali ataku, atakując pozycje piechoty nieprzyjaciela, która nie została zniszczona przez oddziały atakujące w pierwszej fali.

W sytuacji, gdy obrona nieprzyjaciela była bardzo rozbudowana czołgi z miotaczami płomieni nacierały w trzeciej fali ataku. Regulamin walki przewidywał natarcie czołgów z miotaczami płomieni w jednej linii. Maksymalna długość odcinka natarcia kompanii wynosiła 850 metrów. Regulamin wskazywał też na możliwość używania w walce małych samodzielnych plutonów przydzielanych np. do kompanii czołgów uzbrojonych w armaty. W zasadzie regulamin zabraniał używania czołgów z miotaczami płomieni do wsparcia samej piechoty.

expected to bring fast resułts. Operations of tanks fitted with flame throwers were also supposed to have a psychological effect on enemy soldiers.

It was assumed that particular targets would be destroyed with short “shots”. The use of flame throwers was most effective within a short rangę up to 40 metres. There were two methods of target elimination. One of them consisted in setting the target on fire, and according to the other, the target area should be covered with flammable liąuid first, and subsequently set on fire. It was expected that the battalions should not operate independently, but should be allocated to an armoured division or sporadically to an infantry division. According to the order, tanks fitted with flame throwers should be always supported by artillery bom-bardment in the assault direction or by tanks with guns. Tanks fitted with flame throwers could be used only in the case of pre-vious destruction of enemy anti-tank gun positions and tanks. It was necessary due to the fact that tanks with flame throwers were morę vulnerable to destruction (incineration).

In the order of battle of an attacking tank unit, tanks with flame throwers moved in the second assault wave, attacking the positions of enemy infantry that had not been destroyed by units of the first wave.

When the enemy defence was very extensive, tanks with flame throwers attacked in the third assault wave. The combai mission guide provided for the assault of tanks with flame throwers forming one linę. The maximum length of a company‘s assault section was 850 metres. The CMG also allowed for the possibility of combat use of smali independent platoons, allocated e.g. to companies of tanks fitted with guns. In principle. the combat mission guide prohibited the use of tanks with flame throwers for infantry support.