40 (350)

Rozdział piąty

Na oddziale wciąż była tylko Bethany.

- Wszyscy są na przepustce - poinformowała mnie pielęg niarka. - Ze względu na Boże Narodzenie.

„Bomba" - pomyślałam. Co tutaj oznaczały święta? Głów nie nudę, poczucie pustki i brak regularności. Pojawiały s jakieś niejasne wzmianki o mającej się wkrótce rozpocząć | rapii - na razie po prostu czekałam. Poza tym był cz dwudziesty ósmy grudnia, a więc już po świętach, bardziej denerwowało mnie, gdy już w listopadzie lud wili. że są święta. Są w grudniu. W życiu chodzi oo innego niż o ozdoby choinkowe i indyka. Dla mn straciły swoją magię, gdy miałam dziewięć lat, zara jak umarł mój tato. Ale zmiana nadciągała tak ct Rozglądałam się dookoła i tam. gdzie dotąd widziałam n gię i radość, dostrzegałam tylko tandetny papier i ki błyszczące ozdoby. Zamiast dawnych, wesołych ro spotkań zaczęłam widzieć kłębowisko krewnych, którzy, i mo że za sobą nie przepadają, z obowiązku s połyk się raz do roku, przyklejone do twarzy uśmiechy, krzyi we mikołajowe czapki i wrzeszczące dzieci, domagające, najmodniejszych zabawek. Szczęśliwi? Nie, po prostu »' rzeni. Ten świat byl zbyt szary, żeby móc się czuć szczi wym. Podobno dużo więcej osób dzwoni do telefonu za nia w święta niż kiedykolwiek indziej. W pewnym sensie

jjjszalo mnie to, że żadna z choinkowych bombek, które tak dokładnie obejrzałam, nie kojarzyła mi się ze szczęściem; że nie przylepiałam nosa do oszronionej szyby. I bombki, i oszronione okna są złudzeniem, no chyba że ma się

„niej niż siedem lat.

Przerwa świąteczna trwała. Bethany spędzała większość czasu w swoim pokoju, gdzie na cały regulator słuchała muzyki. Nie było w tym nic nienormalnego. Gdy wychodziła, rozmawiałyśmy, i tak dowiedziałam się, że ma siedemnaście lat, lubi koty i malarstwo, jest jedynaczką i samookalecza się

od czterech i pól roku.

-Hafiłam tu po tym. jak pewnego razu zbyt głęboko się nacięłam. Byłam wtedy w szkolnej toalecie i krew wypłynęła spod drzwi kabiny. Jakaś biedula z siódmej klasy mnie znalazła. - Bethany uśmiechnęła się zawstydzona. - A ciebie jak dopadli?

Kń -Ja... tak jakby sama chciałam tu być. Zaczęło mi

-Serio? - wybałuszyła oczy. - Będziesz tego żałowała. Kiedy personel wróci i zacznie się prawdziwe leczenie, zoba-

Włóczyłam się bez celu po oddziale, zawsze z pielęgniarką na ogonie. Jadalnia i pokój telewizyjny były po prawej stronie, pokoje dziewczyn na końcu małego korytarza, a świetlica, która miała być .pokojem społeczności", po lewej. Stal tu podniszczony stół do bilarda. biała tablica i wieża, której nie Pohafilam uruchomić. Obok pokoju znajdowały się wucety. °*'^vUni- ir charakterystyczny zapach oddziału pochodził » nie z nich, to było mydło, takie klasyczne płynne my-0 0 przenikliwym i gryzącym zapachu, które wiewa się do ozowników w łazienkach publicznych. W pewnym sensie, Pomimo zapachu, lubiłam te toalety, bo mogły z powodze-w „r°^dZIĆ a zul’^elnie normalne, takie jakie się spotyka żodd T ^,'^{wyklych mie}iscech. Nie wyglądały jak ubikacje ^{a u dlj w}onaiów. Mogłam sobie poudawać. że jestem