43ss

Rzeźbiono bogów, a że wyobrażano ich sobie w postaci ludzkiej, są to właściwie posągi idealnych, pięknych ludzi. W pobliżu świątyń ustawiano posągi zwycięzców igrzysk sportowych -kurosów (chłopców). Postacie kobiet - kor - w rzeźbie okresu archaicznego są ubrane w długie szaty spływające w rytmicznych fałdach do stóp. Rzeźby są zwartymi, zamkniętymi, blokowymi bryłami o ustawieniu frontalnym. Kompozycja jest statyczna. Oś symetrii wyraźnie wyczuwalna. Wyprostowana postać w sztywnej, wykrocznej pozie lub ze złączonymi stopami, dłonie zwinięte w pięści, bezosobowe twarze o ponadczasowej młodości z lekkim, umownym uśmiechem przywodzą na myśl kanon rzeźby egipskiej. Nie jest to podobieństwo przypadkowe. Wiemy, że w okresie archaicznym Grecja ulegała wpływom sztuki Bliskiego Wschodu i Egiptu. Poza tym, również w rzeźbie greckiej istniał kanon, miał jednakże inne uzasadnienie i inny charakter. Nagie postaci młodzieńców świadczą o zainteresowaniu pięknem ciała ludzkiego, a kolejne wykonania podobnych ujęć wykazują coraz dokładniejsze i poprawniejsze opracowanie budowy anatomicznej i coraz doskonalsze proporcje. Ponadczasowa młodość i uogólnione rysy postaci są wynikiem dążenia do osiągnięcia idealnego piękna - rzeźby greckie to jakby „modele”, wzorce ludzi, a nie konkretne portrety.

Zainteresowanie anatomią, dążenie do sformułowania kanonu piękna zawartego w doskonałych proporcjach to problemy ujawnione już bardzo wcześnie i typowe dla całej późniejszej historii rzeźby greckiej.

▲ 34. Kuros - Apollo z Tenei. VI w. p.n.e

Rzeźba okresu klasycznego Artyści i najsłynniejsze dzieła V wieku p.n.e.: Myron - Dyskobol, Atena i Marsjasz.

Fidiasz - płaskorzeźby tympanonów i fryzów

43

Sztuka STAROŻYTNA