W zależności od założonego celu zajęć, wieku i poziomu sprawnościowego ćwiczących, a także warunków oraz posiadanych przyrządów i przyborów, można komponować różnego rodzaju tory przeszkód:
- otwarte, czyli zestaw ćwiczeń ułożonych w linii ciągłej,
- zamknięte, tworzące obwody w formie koła, elipsy, trójkąta, wielobo-ków itd.
- wahadłowe, równoległe dwa tory o przeciwnych kierunkach ruchu (równocześnie rozpoczynanych przez dwóch ćwiczących).
Stałe tory przeszkód tworzone są z wykorzystaniem przeszkód naturalnych (rowy, kłody itd.) i sztucznie budowane, najczęściej w postaci tzw. „ścieżek zdrowia”.
Ćwiczenia na torze przeszkód wykonywane są dynamicznie z dominacją ćwiczeń zwinnościowo-zręcznościowych i szybkościowo-siłowych.
Komponując tory przeszkód należy:
- dobierać ćwiczenia dynamiczne (unikać statycznych) o nieskomplikowanej formie i dobrze opanowane przez ćwiczących,
- unikać ćwiczeń mogących stwarzać niebezpieczeństwo dla ćwiczących, wynikające z samej istoty ćwiczeń (np. mostki) lub warunków ich wykonywania (twarde, śliskie podłoże itp.), a także z uwagi na samo ustawienie przeszkód (ciasnota, brak stabilności itp.),
- jasno określić warunki wykonania: czas, ilość powtórzeń, dokładność itd.
Ćwiczenia na torach przeszkód mogą być z powodzeniem stosowane
w jednostkach lekcyjnych lub treningowych, zarówno w części głównej, jak i w części wstępnej (rozgrzewce).
Odpowiednio dostosowane do wieku i poziomu sprawności ćwiczących tory przeszkód są atrakcyjne zarówno dla dzieci w młodszym wieku szkolnym, jak i dla starszej młodzieży. Stanowią doskonały środek wszechstronnego rozwoju sprawności fizycznej, intensyfikowania zajęć lekcyjnych i mobilizowania młodzieży do aktywności ruchowej.
Metody nauczania nowych czynności ruchowych odpowiadają na pytanie: jak uczyć ćwiczeń, natomiast metody prowadzenia zajęć wskazują, j a k organizować pracę uczniów stosownie do ich wieku, płci, poziomu sprawności, z uwzględnieniem celu i oczywiście warunków odbywania zajęć.