46

*

METODA OPOWIEŚCI RUCHOWEJ

Dzieci w wieku przedszkolnym i w młodszym wieku szkolnym posiadają bujną wyobraźnię, chętnie przyjmując w umownej konwencji określone role i postaci bajkowe. Na tym bazuje metoda opowieści ruchowej, oparta na opowiadaniu bajki, opowiastki, której treść ilustrowana jest przez dzieci odpowiednio dobranymi zadaniami ruchowymi. Fabuła opowieści ruchowej może być oparta na znanych bajkach lub też odpowiednio skomponowanych opowiadaniach o np. pracy rolników, górników, żołnierzy, o zabawie dzieci i dorosłych, o zachowaniu się zwierząt itp. Nieodłączną częścią tej metody są różnorodne formy naśladowania ruchu roślin, zwierząt, pracy ludzkiej itp. Narracja opowieści powinna być żywa, interesująca, a jej treść powinna pobudzać do aktywności mchowej.

METODA NAŚLADOWCZA

Elementy tej metody występują w opowieści mchowej, a także w zajęciach z młodzieżą w średnim i starszym wieku szkolnym. Łatwiej przemawiają do wyobraźni dzieci określenia mające odniesienie do otaczającej ich przyrody, życia ludzi i zwierząt. W toku zajęć gimnastycznych nagminnie stosuje się takie określenia jak: „podskoki pajaca”, „mchy wiatraka”, „piłowanie i rąbanie drzewa”, „mostki”, „świece”, „wagi”, „skoki zajęcze”, „kaczy chód”, „koci grzbiet”, „skok tygrysi” itd. Powyższe przykłady określeń - to skrótowe informacje, dotyczące treści i formy konkretnych ćwiczeń gimnastycznych, znakomicie ilustmjące istotę metody naśladowczej.

METODA BEZPOŚREDNIEJ CELOWOŚCI RUCHU

Twórcą tej metody jest polski nauczyciel i wizytator wf okresu międzywojennego - Romuald Czyżewski (36). Autor metody wyszedł z założenia, że dzieciom są obce pojęcia i mchy abstrakcyjne, a każde działanie mchowe winno mieć bezpośredni i jasny dla dziecka cel. Świadomość dziecka, że ćwiczy dla zdrowia, prawidłowego rozwoju, poprawnej postawy, schodzi na plan dalszy. Tę świadomość ma nauczyciel, angażując dziecko do mchu i stawiając przed nim konkretne i naturalnie brzmiące zadanie.

Oto kilka przykładów wyjaśniających sens metody: zamiast wykonywania na komendę skłonów w przód, stawia się przed dzieckiem zadanie podnoszenia z podłogi (nie uginając kolan) jakiegoś przedmiotu (np. pudełka po zapałkach). W miejsce biegu (bez określonego celu - w pojęciu dziecka) nauczyciel stawia zadanie przenoszenia (kto szybciej) jakiegoś przedmiotu (klocka, kółka ringo) lub przegonienia toczącej się piłki. „Patrzenie przez lornetkę” w leżeniu przodem