46 (392)

r

aktywności życiowej roślin i zwierząt. Ich znajomość bardzo się przydaje, wiele gatunków bowiem ma specyficzne wymagania odnośnie siedliska, w którym żyją lub rosną (jakość wody, wilgotność i żyzność podłoża, dostęp światła słonecznego, głębokość itp.). Trzeba dodać, że gotowe oczka z tworzywa sztucznego nie zapewniają zbyt dobrych warunków do uprawy wielu roślin z powodu najczęściej zbyt wąskich i płytkich, ograniczonych, często jednopoziomowych półek. Niemniej jednak takie oczko też ma swoje zalety i przy odrobinie wysiłku i wyobraźni można je całkiem ładnie zaadaptować. Niejednokrotnie różnice pomiędzy poszczególnymi strefami wegetacji roślin w oczku ulegają zatarciu, gdyż wiele gatunków może rosnąć jednocześnie w różnych strefach. Podział zatem jest umowny. I tak wyróżniamy następujące strefy w oczku wodnym:

1.    Nabrzeżną

Niektórzy dzielą ją jeszcze na strefę słonecznego i cienistego brzegu, ale jest to już wchodzenie w niepotrzebne szczegóły. Charakteryzuje się ona mniejszą lub większą wilgotnością podłoża oraz otaczającego ją powietrza. Gatunki roślinności nabrzeżnej, zwane również szuwarami, to między innymi: trzcina pospolita, pałka wodna (rogoża), łączeń baldasz-kowy, oczeret jeziorny, jeżogłówka gałęzista, sitowie leśne, manna mielec, a ponadto wiele gatunków turzyc (np. ni-byciborowata), tataraków (trawiasty, zwyczajny), kosaćców (żółty, syberyjski), sitów (rozpierzchły, siny, „spiralis”) czy ponikła (igłowate, błotne). Uprawa powyższych roślin jest zasadniczo bezproblemowa, są one bowiem bardzo odporne na choroby i szkodniki oraz niekorzystne warunki środowiskowe. Wprowadzenie ich do oczka wiąże się jednak z niebezpieczeństwem szybkiego zarośnięcia go, gdyż są to gatunki wysoce ekspansywne. Dlatego też zaleca się sadzić je w dużych koszach lub pojemnikach, aby ukrócić nieco ich nadmierny rozrost. Mimo to ciągłe ograniczanie go w sposób mechaniczny jest koniecznością.

2.    Błotną

Głębokość zalewu wodą wynosi od lekko powyżej zera do 10 cm. Jest to zwykle jedno z najważniejszych miejsc w oczku, nadające mu naturalny wygląd i decydujące o jego walorach dekoracyjnych. To właśnie w tej strefie sadzi się wiele gatunków roślin błotnych i bagiennych. Powinna być ona maksymalnie rozbudowana, aby pomieścić jak największą ilość roślin. Znakomicie rosną tu m.in. kaczeńce (knieć błotna), mięta wodna, czermień błotna, niezapominajka błotna, wią-zówka błotna, psianka słodkogórz, żabieniec babka wodna, siedmiopalecznik błotny, tojeści (rozesłana, bukietowa, kropkowana), jaszczurzec pochylony, karbieniec pospolity, wierzbownica kosmata, marek szerokolistny, żabieniec drob-nokwiatowy, jaskier jadowity, czyściec błotny, gwiazdnica błotna, bobrek trójlistkowy, tułacz pstry, krwawnica pospolita, strzałka wodna czy skrzypy.

Trzeba dodać, że niemal wszystkie gatunki strefy nabrzeżnej mogą rosnąć również w częściowym zanurzeniu i być przez to zaliczane do strefy błotnej, a nawet wody płytkiej. Dlatego też z praktycznego punktu widzenia należałoby raczej połączyć obydwie strefy w jedną — nabrzeżno-błotną.

3.    Wody płytkiej

Głębokość zalania wynosi 11-50 cm. W strefie tej często dochodzi w ciągu roku do wahań poziomu wody z powodu suszy lub obfitych opadów. Może rosnąć w niej wiele