4 (489)

15

Lecz hetman w myślach jak niemy, I wciąż na niebie źrenica,

I wciąż na sercu prawica,

Niewie skąd, dokąd płyniemy.

Jakiś zamach knowa w głowie...

Noweż boje nam zapowie?

Ura! bracia! niechaj skinie,

Wnet ochoczo w taniec nowy,

70

Z czajek na koń! — i w pustynie... Śród okrzyków: żyj Koszowy!

Ura ho! ojcze hetmanie!

Oto na Siczy drużyna,

Z podarkiem chleba i wina, Szerzy okolne wołanie!

I my okrzyk! a radośny,

Aż jak gromu huk rozgłośny, Od Ghortycy do Ta w ani, Wstrzęsie progi i ostrowy!... Niech nam żyje! niech hetmani Konaszewicz nasz Koszowy!

Czajki. Utwór ten poraź pierwszy drukowany w noworoczniku MeliteJi z r. 1830.

Należy on do tych utworów Zaleskiego, które sprawiały najsilniejsze wrażenie, najrealniej i najbardziej malowniczo przedstawiały Ko-zaczyznę i najwięcej nęciły poetów do naśladowania Zaleskiego. Wyraźne echa Czajek znajdujemy w powieści poetyckiej Słowackiego Żmija i w dwu urywkach epickich Szewczenki: Iwan Podkowa i //«-malija. (Obszerniej o tern w monogratji Bohdan Zaleski str. 418 —431).