page0214

211

Lecz król teraz wyraźniej niż kiedykolwiek uczuł potrzebę takich Judzi jak Żółkiewski; wspomniał na jego względem siebie zasługi, na jego wierność uszanowania dla krolew^Tskiego majestatu pędną i w żaden sposób nie chciał się wyrzec usług jego. Podkanclerzy od tronu prosił go, żeby dalej pozostał na urzędzie; prymas, senatorowie upraszali go żeby pozostał i starzec wyszedł z zarzutów zwycięzko. Lecz to r.ie usunęło zupełnie trosk jego czoło chmurzących, a z westchnieniem uleciało nie raz już pow tarzane życzenie: „Daj Boże śmierć, abym nie patrzał na złe czasy ojczyzny miłej#

Król w tych czasach dał Żółkiewskiemu, przy hetmaństwie wielkiem koronmm, kanclerstwo koronne, choć o nie bynajmniej me prosił. Iznów nastało kilkanaście ndesięey pokoju, wśród których mógł hetman zajrzeć do Żółkwi, odwiedzić córkę Zofję Daniłłowhzewą wojewodzinę ruską w Olesku, przysłużyć się synów' przyjaciela Tomaszowi Zamojskiemu, którego niegdyś wespół z Mikołajem Zebrzydowskim wojewodą Krakowskim Markiem Sobieskim wojewodą Lubelskim, był naznaczonym od ojca opiekunem. Teraz Tomasz Zamojski żenił się z woLwodzianką Wo-